Waria(n)ty

Dzisiaj pogadamy sobie o kolejnym ciekawym eksperymencie przeprowadzonym przez fizyków przy pomocy akceleratora LHC. Eksperyment ten jest o tyle interesujący bo po raz kolejny pokazuje jak po...wierzchow...ne jest myślenie fizyków. Dodatkowego smaczku nadaje temu wydarzeniu publikacja w której ogłoszono wyniki tego eksperymentu. Nie ze względu na jej merytoryczną zawartość, co raczej na proporcje pomiędzy objętością tej publikacji a listą osób związanych z tym eksperymentem a więc w pewnym sensie współautorów badan. Opis wyników zmieścił się na trzech stronach tekstu, lista autorów liczy stron 12. Myślę ze nie ma potrzeby tego komentować.

Przejdźmy więc do artykułu.

http://journals.aps.org/prl/pdf/10.1103/PhysRevLett.113.132301

Jego zawartość sprowadza się w skrócie do następującego stwierdzenia. W wyniku zderzenia dwóch wiązek atomów ołowiu w akceleratorze tworzy się tak zwana plazma gluonowo-kwarkowa. Pojedyncze zderzenia generują jednak naprzeciwlegle dżety promieniowania w których powstają  cząstki elementarne o rożnej masie. Jeśli takie dżety powstaną na obrzeżu obłoku plazmy gluonowej to może się zdarzyć, że jeden z nich musi pokonać ten obłok na swojej drodze.

Autorzy zmierzyli ile czasu potrzebują cząstki na przebycie takiego obłoku w zależności od ich masy i stwierdzili, że czas ten jest dla wszystkich cząstek prawie taki sam. Ta obserwacja nie zgadza się jednak z dominującymi w fizyce teoriami według których musi występować ścisła zależność pomiędzy masą czystek a prędkością pokonania takiego obłoku plazmy gluonowej.

Czyli jak zwykle wyniki wylądują w koszu bo nie pasują do obowiązujących przesądów. I tak trzeba się dziwić temu, że w ogóle doszło do publikacji tej pracy. Widocznie cenzorzy nie zdali sobie sprawy z doniosłości tego odkrycia obnażającego bezsens obowiązujących paradygmatów.

Rozwiązanie tej zagadki jest jednak bardzo proste. Po pierwsze istnienie jakiejś tam plazmy gluonowo-kwarkowa do wymysł. Kwarki i gluony to tylko takie matematyczne artefakty we wzorkach fizyków które nie maja żadnego odpowiednika w przyrodzie. To co powstaje w wyniku zderzenia wiązek atomów ołowiu to uwolnienie wakuoli z których te atomy są zbudowane. Taki gwałtowny przyrost ich liczby w jednostce objętości musi prowadzić do gwałtownego wzrostu częstotliwości ich oscylacji, i w miarę wzrostu objętości zajmowanej przez ten obłok wakuoli, następuje też spadek ich częstotliwości oscylacji własnych. W warunkach tych dochodzi do spontanicznego łączenia się tych wakuoli ze sobą lub z wakuolami otaczającej przestrzeni i generowania nowej materii w formie różnorodnych cząstek.

http://pogadanki.salon24.pl/368831,bajeczki-fizykow-bajeczka-o-neutrino

Szczególnie dogodne warunki do ich tworzenia panują na obrzeżu tego obłoku gdzie wakuole z jego wnętrza kontaktują się z wakuolami otaczającej go przestrzeni.

Zgodnie z moją teorią poszczególne, tak zwane cząstki elementarne, tworzą się przy stałym stosunku oscylacji łączących się wakuoli, czyli w przypadku tego doświadczenia będą się one tworzyły na obrzeżach powierzchni opisanej wakuolami o ściśle określonej częstotliwości oscylacji w stosunku do otoczenia. Tak jak to przedstawiłem na rysunku. 

Oczywiście dla każdego musi być zrozumiałe to, że prędkość poruszania się dżeta we wnętrzu obłoku jest niezależna od masy cząstek tworzących się na obrzeżu tej powierzchni. Tak więc wytłumaczenie tego fenomenu na bazie mojej teorii jest dziecinnie proste i absolutnie logiczne, czego nie można powiedzieć o autorach tego eksperymentu. Tak rożne mogą być warianty opisu tej samej prostej obserwacji.

Szary odcień śmierci

Moje ostrzeżenie o czekającej nas zwiększonej aktywności geofizycznej znalazło wczoraj tragiczne potwierdzenie. W czasie niespodziewanego wybuchu wulkanu Ontake w Japonii zginęło najprawdopodobniej kilkadziesiąt osób.

https://www.youtube.com/watch?v=v528Yg8SLg4

Był to najtragiczniejszy przypadek z serii wybuchów wulkanów w ostatnich czterech tygodniach, po tym jak ostrzegłem przed nadejściem tej fali aktywności geofizycznej.

http://pogadanki.salon24.pl/601505,jak-na-paradzie

Pozwolę sobie odejść trochę od tragicznych aspektów tych zdarzeń i zwrócić uwagę na to że wybuch wulkanu Ontake jest kolejnym przykładem tego jak beznadziejnie fałszywe są wyobrażenia nauki o procesach zachodzących we wnętrzu Ziemi. Ta patologiczna niezdolność naukowców do logicznego myślenia kosztuje ludzkość tysiące zabitych rocznie a czasami prowadzi do prawdziwej hekatomby wśród mieszkańców wielu rejonów Ziemi. Tylko dlatego że „naukowcy” nie potrafią wyjść poza zmurszałą fasadę własnych wyobrażeń.

Również w tym przypadku nauka zawiodła na całej linii. Mimo tysięcy stacji sejsmicznych i dokładnej obserwacji aktywności wulkanicznej, Japończykom nie udało się zapobiec tej katastrofie. Tylko z powodu wiary w durne idee paru stukniętych fizyków.

Jak funkcjonują wybuchy wulkanów opisałem już wielokrotnie, ostatnio choćby tutaj.

http://pogadanki.salon24.pl/600715,dwa-tygodnie-piekla

I z tego opisu wynika jasno, że tworzenie się zbiorników magmowych we wnętrzu Ziemi nie ma nic wspólnego z jakimś przenikaniem magmy z jej wnętrza ale jest procesem in situ.

Oznacza to że magma nie potrzebuje wcale czasu na zgromadzenie się w takim zbiorniku ale w sposób spontaniczny cześć materii skalnej może się stopić w pojedynczym akcie tworząc kilometry sześcienne stopionych skal.

Zrozumienie tego faktu przerasta jednak zdolności naszej, cierpiącej już od dziesięcioleci na zgrzybienie starcze, nauki.

Wszystkie barwy czerni

Na dniach, aktualnie najambitniejszy europejski projekt satelitarny, zbliży się do punktu kulminacyjnego. Po starcie w dniu 02.03.2004 i pokonaniu 6 miliardów kilometrów sonda „Rosetta“, z lądownikiem „Philae“ na pokładzie, osiągnęła swój cel, kometę o nazwie Czuriumow-Gierasimienko. Najważniejsze jednak dopiero przed nami.

11.11.2014 planowane jest lądowanie aparatu „Philae” na powierzchni komety. Lądownik ma za zadanie pobrać próbki gruntu w celu ich przeanalizowania.

http://pl.wikipedia.org/wiki/67P/Czuriumow-Gierasimienko

O sukcesie albo porażce programu może zadecydować już wybór miejsca lądowania sondy. Miejsce to musi spełniać szereg podstawowych kryteriów do których należą przede wszystkim nasłonecznienie, własności gruntu, obecność szczelin lub stromych uskoków w podłożu oraz wielkość i ilość leżących na powierzchni okruchów skalnych. Ważną rolę odgrywa też utrzymanie w miarę ciągłej komunikacji z sondą macierzystą.

Odpowiednie miejsca lądowania zostały wybrane (patrz zdjęcie) i ostatecznie wybór padł na wariant „J”.

Miejsce to jest stosunkowo płaskie i pozbawione na powierzchni większych głazów. Zapewnia również dostateczne naświetlenie Słońcem, tak więc pozostaje nam tylko czekać na pomyślne lądowanie.

Najważniejsze odkrycie jednak zostało przez tę misję kosmiczną już dokonane i to mimo tego że o tym odkryciu tak naprawdę niewiele się mówi. Kometa Czuriumow-Gierasimienko okazała się być jednym z najczarniejszych obiektów kosmicznych znanych nam w układzie słonecznym. Kometa ta jest ciemniejsza niż najciemniejszy odcień czerni. Tylko dzięki minimalnemu odbiciu promieni słonecznych od jej powierzchni w ogóle możliwe są jej zdjęcia. Zdjęcia te jednak pokazują kometę tylko i wyłącznie w zakresie odcieni czerni i szarości. Te zadziwiające własności tego ciała niebieskiego zdają się nie robić na fizykach żadnego wrażenia. Przynajmniej oficjalnie każdy trzyma mordę w kubeł.

Jest to piękny przykład tego jakie zasady moralne panują w tym środowisku. Zakłamanie i bezgraniczna arogancja w propagowaniu kłamstw jest tam przyjmowana jako największa zaleta charakteru „prawdziwego naukowca”.

Tymczasem ta obserwacja jest sprzeczna ze wszystkim co znane jest we współczesnej nauce. Zgodnie z panującą doktryną takie właściwości powierzchni tej komety nie da się wytłumaczyć przy pomocy żadnych obowiązujących w tej „nauce” praw.

Cóż więc powoduje to zjawisko? Dlaczego jej powierzchnia wydaje się być geologicznie tak młoda i dlaczego mimo widocznego gołym okiem jej zróżnicowania instrumenty tej ziemskiej sondy rejestrują jej powierzchnię jako jednolitą mozaikę rożnych odcieni czerni.?

Ażeby na to pytanie odpowiedzieć proponuję zapoznanie się z moimi notkami o podobnych zjawiskach obserwowanych na Marsie ale też i na Ziemi.

http://pogadanki.salon24.pl/441696,o-kolorach-na-marsie-i-innych-lgarstwach-fizykow

http://pogadanki.salon24.pl/444662,curiosity-to-detektor-tla-grawitacyjnego

Rożnica polega tylko na tym, że opisane w notkach zjawisko przybiera na tej komecie ekstremalną formę. Ostatnie przejścia fazowe materii tej komety odbywały się w tak odmiennych od ziemskich warunkach fizycznych, że atomy jej materii reemitują światło w zakresie podczerwieni. Na jej powierzchni ziemskie instrumenty pomiarowe nastawione na obserwacje w zakresie światła widzialnego nie zaobserwują nic, bo materia ta nie emituje go w zakresie tych częstotliwości. Oczywiście nie znaczy to, że kometa ta nie posiada różnorodnych barw. Wprost przeciwnie, powierzchnia tej komety jest najprawdopodobniej pstrokato-kolorowa. Jednak żeby to zaobserwować trzeba by czułość kamery sondy Rosetta ustawić na całkiem inne zakresy częstotliwości.

Na zakończenie chciałbym jednak jeszcze zwrócić uwagę na sprawę która może się okazać śmiertelnym zagrożeniem dla tej misji.

Materia osadzona na powierzchni komety powstała z dala od Słońca w warunkach bardzo niskich wartości Tła Grawitacyjnego. Jej własności fizyczne są nieporównywalne do ziemskich, w tym oczywiście również temperatura przejść fazowych poszczególnych budujących ją substancji. Przejścia te odbywają się w całkiem innym zakresie temperatur i zapewne np. woda na tej komecie przechodzi w stan gazowy przy temperaturach w których na Ziemi azot występuje w fazie ciekłej a więc grubo poniżej zera. W zakresie temperatur panujących na Ziemi materia tej komety uległaby zapewne całkowitemu eksplozywnemu stopieniu. Oznacza to jednak że kiedy dochodzi do zbliżenia się do siebie materii o rożnych warunkach jej powstania, musi dochodzić też do zmian lokalnego TG.

Konkretnie oznacza to że materia komety w rejonie lądowania próbnika „Philae” będzie konfrontowana z materią o znacznie podwyższonej częstotliwości oscylacji własnych. Oznacza to dramatyczne zmiany własności materii komety ale i również próbnika. W skrajnym przypadku może to doprowadzić do błyskawicznych przejść fazowych i eksplozywnej emisji materii komety a tym samym do destrukcji próbnika. Nawet jeśli tego się uniknie to już po krótkim czasie również materia próbnika ulegnie przemianom i częstotliwość jej oscylacji spadnie dramatycznie. W efekcie zmieni się też emisja nadajnika sondy i zakres jego emisji przesunie się poza zakres odbioru odbiornika stacji bazowej.

http://pogadanki.salon24.pl/388120,zycie-na-wenus

http://pogadanki.salon24.pl/392354,zycie-na-wenus-2

Tak więc życząc sukcesu tej misji kosmicznej widzę jej powodzenie w czarnych barwach. No może nie całkiem. Kamery sondy „Rosetta” zarejestrują ku zdumieniu zbaraniałych fizyków, że okolice lądowania próbnika rozbłysną nagle wszystkimi kolorami tęczy i na całkowicie czarnej powierzchni komety powstanie błyszczący klejnot odsłaniając przed naszymi oczyma drugą, ukrytą barwę czerni.

Uwaga wybuch na Słońcu

Tak jak to przewidziałem, od początku września aktywność słoneczna bardzo wzrosła. 

http://pogadanki.salon24.pl/601505,jak-na-paradzie

Jej chwilowy szczyt osiągnęła ona 9 i 10 września wysyłając w kierunku Ziemi dwie chmury plazmy powstałej w wyniku bardzo silnych wybuchów. Burze magnetyczna mamy więc jak w banku i to już jutro. Niestety nie da się przewidzieć czy spowodują one załamania sieci energetycznej i wyresetują co bardziej wrażliwe urządzenia elektroniczne. 

http://www.spaceweather.com/

Co gorsza sama burza magnetyczna to jeszcze pestka.

O wiele groźniejsze będą efekty zwiazane z procesami geofizycznymi na Ziemi. Jeśli chmura plazmowa trafi Ziemie w momencie kiedy Islandia będzie na nią wystawiona, to dramatyczny wybuch wulkanu Bárdarbunga jest więcej niż pewny. Poza tym zaobserwujemy szereg fenomenów atmosferycznych łącznie z raptownym podniesieniem średniej temperatury na Ziemi i powstaniem nowych ośrodków niżowych a w efekcie komórek inicjalnych tajfunów i huraganów.

Najgorsze jest jednak przed nami. Dwa do trzech dni później Ziemię minie chmura materii stałej w formie meteorytów wyrzucona w tych wybuchach. Przy odrobinie pecha może się powtórzyć historia z Czelabińska.

http://pogadanki.salon24.pl/511038,koniec-swiata-w-sobote

Tak wiec następne dni będą całkiem ciekawe, aż za ciekawe jak na mój gust.

O złudzeniu cząstek elementarnych

Na blogu Zajtenberga pojawiła się notka o fizyce kwantowej w której autor próbował przekonać czytelników że zamierza się krytycznie odnieść do postulatów tej hipotezy.

http://zajtenberg.salon24.pl/603426,krytycznie-o-postulatach-mechaniki-kwantowej

Oczywiscie była to mniej lub bardziej ściema i w rzeczywistości autorowi chodziło o propagowanie postulatów tej nieszczęsnej hipotezy której skutki zaciążyły na rozwoju naszej wiedzy o naturze w ciągu ostatnich 100 lat w sposób zaiste katastrofalny.

Oczywiscie nie da się ukryć tego, że fizykę kwantową utożsamiamy współcześnie z postępami w rozwoju techniki a przede wszystkim elektroniki ostatnich lat. Moim zdaniem znaczenie to jest dramatycznie przecenione i postęp ten jest bardziej wynikiem nieskończonej wprost ilości eksperymentów na zasadzie prób i błędów robionych przez całe dziesięciolecia przez setki tysięcy fizyków i inżynierów na całym świecie. Z racji dominacji kwantowców w fizyce, sukcesy te przypisano obowiązującej dogmie, nawet jeśli były wynikiem przypadku. Po drugie obecna nauka jest pod bezpośrednią kontrolą Amerykanów, a ci dbają już o to aby w nauce nie przebiły się żadne poglądy sprzeczne z tymi obowiązującymi w nauce amerykańskiej.

Również w Polsce to bałwochwalcze podziwianie zachodnich wypocin należy do normy. Po części jest to zrozumiale, bo bez lojalnego klepania pacierza fizyki kwantowej żaden naukowiec nie zostanie zaproszony do współpracy na zachodzie a to znaczy że pozostaje mu wegetacja na etacie za parę groszy bez szansy na karierę.

Z drugiej strony trzeba skonstatować ze zdumieniem do jakiego stopnia zanikły standardy moralne, skoro od lat nikt nie waży się powiedzieć nie i otwarcie skrytykować obowiązujące paradygmaty.

Przejdźmy jednak do meritum. W notce Zajtenberga chodziło o interpretację równania Schrödingera i o to że rozwiązania tego równania można traktować jako prawdopodobieństwa znalezienia elektronu na jego orbicie.

Oczywiscie zostało to okraszone porcją matematycznej nowomowy i sprzedane niemającym pojęcia o sprawie czytelnikom jako najświętsza prawda.

Tymczasem cały problem z Mechaniką Kwantową polega na tym że zajmuje się ona rzeczami które w naturze nie istnieją. Takimi chociażby jak elektrony w atomie.

Cały bardak w fizyce cząstek elementarnych wynika z tego że wymyślono sobie atomy które nie maja nic wspólnego z realiami. W naturze nie istnieją w atomach ani neutrony ani protony ani tym bardziej elektrony. Wszystkie te formy są sztucznie stworzonymi elementami powstałymi w rezultacie oddziaływania na atomy w sztucznym nie występującym w naturze środowisku urządzeń badawczych.

W naturze występuje jeden niepodzielny i podstawowy element którym jest podstawowa oscylująca jednostka przestrzeni – wakuola. Nasz wszechświat składa się ze zbiorowiska miriadów takich wakuoli. Większość z nich buduje otaczającą nas przestrzeń ale część z nich wiąże się ze sobą budując materie w tej przestrzeni.

Dokładniej opisałem to w tych moich notkach.

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2013/06/o-istocie-natury-czesc-pierwsza.html

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2013/06/o-istocie-natury-czesc-druga-zacznijmy.html

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2013/06/o-istocie-natury-czesc-trzecia-co-to.html

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2013/07/normal-0-21-false-false-false-de-x-none.html

Jak widzimy podałem tam też przyczynę dla których w atomach nie mogą istnieć elektrony.

Co więc powoduje to ze fizycy uparli się na ich obecność?

Oczywiscie jest to wynikiem pomiarów które dokonują w swoich eksperymentach i tam w atomach udało im się pomierzyć ładunek elektryczny. Na to że ładunek i elektron to dwie rzeczy niekoniecznie ze sobą zwiazane fizycy jakoś nie wpadli. Stąd to ciągłe ględzenie o zasadzie nieoznaczoności, bo wszelkie próby przechwycenia tych mitycznych elektronów w atomie spełzły na niczym.

Badając atomy nie możemy tak naprawdę zarejestrować elektronów bo ich tam po prostu nie ma. Zamiast tego w miejscach w których dochodzi do efektów interferencyjnych pomiędzy oscylującymi wakuolami następuje generacja dodatkowej przestrzeni w stosunku do tej zajmowanej przez dany atom Prowadzi to do wytworzenia się, że tak powiem, lokalnego garba na powierzchni kulistej zajmowanej przez atom tak jak na rysunku

Ta dodatkowa przestrzeń musie wchodzić w interakcje ze wszystkimi sąsiadującymi wakuolami i to oddziaływanie obserwujemy jako ładunek elektryczny. Rozchodzenie się tak powstałego zaburzenia w przestrzeni ma charakter falowy i jest utożsamiane z falą elektromagnetyczną.

Oczywiscie tego typu garb powstający na powierzchni objętości zajmowanej przez atom może przybrać różną wielkość w zależności od stanu w jakim znajdują się wakuole atomu. Jeśli stan wzbudzenia takich wakuoli jest znaczny, to może dojść do tak dużej generacji przestrzeni w formie ładunku że jest on w stanie wyzwolić się ze związku z atomem i przejść do związku z otaczającą go elementarną jednostką przestrzeni i tak powstała cząstka jest znana pod nazwą elektronu.

O tym pisałem w tym artykule.

http://pogadanki.salon24.pl/368831,bajeczki-fizykow-bajeczka-o-neutrino

Jak w takim razie możemy interpretować mój model jeśli chodzi o jego znaczenie w budowie związków chemicznych?

Interpretacja jest bardzo prosta. Atomy tylko w formie zrównoważonej tworzą mniej lub bardziej kuliste formy. W stanach wzbudzonych przyjmują one formy nieregularne i na ich powierzchni tworzą się i zanikają wybrzuszenia i wklęsłości na skutek konstruktywnej i destruktywnej interferencji oscylacji budujących je wakuoli. W przypadku konstruktywnej interferencji mamy do czynienia z jonem ujemnym danego pierwiastka a w przypadku interferencji destruktywnej z jonem dodatnim. Atomy dążą do przyjęcia formy jak najbardziej symetrycznej, i mogą to uzyskać wskutek koordynacji oscylacji tworzących je wakuoli. Jeśli jest to niemożliwe ponieważ symetria ich jest niedoskonała, musi w nich dochodzić do tworzenia albo wypukłych albo wklęsłych form.

Jedną z możliwości osiagniecia tego celu jest związanie się z innym atomem o kompatybilnej formie. Takiej jak to widzimy na rysunku.

W tym momencie dochodzi do ciągłej wymiany impulsów pomiędzy dwoma atomami o charakterze fali stojącej. Przejściowo w ciągu niezmiernie krótkiego czasu dany atom jest w stanie przyjąć formę idealną aby w następnym momencie przekazać ten impuls partnerowi i umożliwić mu to samo. Ten stan wzajemnego powiązania jest tym co odpowiada wiązaniu chemicznemu.

Podany przeze mnie przykład jest tylko drobnym zarysem tego jak prawidłowo należy interpretować zjawiska w naturze i będzie uzupełniony o dalsze przykłady w miarę zarysowujących się w tej hipotezie pytań.