Znaleziono skały z czasów początków istnienia Ziemi

Znaleziono skały z czasów początków istnienia Ziemi

Ostatnio mieliśmy okazję zapoznać się z ciekawą nowinką z zakresu geologii. Wiadomość ta przemknęła przez media bez specjalnego rozgłosu i to mimo tego, że jej znaczenie trudno jest wprost przecenić.

Zacznijmy od artykułu:



Opisuje on wynik badań chemizmu fragmentów głębinowych skał znalezionych w obrębie lawy wyrzuconej z wnętrza Ziemi w trakcie erupcji wulkanicznych na wyspach Hawajskich, na Islandii i na wyspach Samoa.

Omawiane skały mają, zgodnie z opisaną metodologią, 4,5 mld lat.

Jest to wiek wprost niewyobrażalny, bo według obowiązujących teorii powstały one już 60 mln lat po sformowaniu się Ziemi i od tamtej pory nie uległy żadnym dalszym znaczącym przeobrażeniom.

Opisane fragmenty skały zawierały minerały z grupy krzemianów w których wykryto obecność izotopu wolframu 182.
Ta obecność tego izotopu jest jednak bardzo problematyczna ponieważ, zgodnie z obowiązującym modelem budowy Ziemi, nie powinien on się w skalach wulkanicznych płyt oceanicznych w ogóle znajdować.

Jedyna możliwość jego powstania i uwiezienia w sieci krystalicznej tych krzemianów związania jest z rozpadem radioaktywnym Hafnu 182 w wyniku czego tworzy się wolfram 182.

Problem w tym, że Hafn 182 mógł egzystować na Ziemi tylko w ciągu pierwszych 60 mln lat jej istnienia ponieważ po takim właśnie okresie ulega on całkowitemu przeobrażeniu w izotop wolframu 182.

Oznacza to jednak, że zbadane krzemiany, a wraz z nimi również skały w których występują, muszą być starsze niż 4,5 mld lat.

Ale tu stoimy przed zasadniczym problemem. Dotychczas uważano płyty oceaniczne za produkt wielokrotnego recyklingu starszych oceanicznych skal i w związku z tym musiały być one już wielokrotnie przetapiane i mieszane na nowo.

Tymczasem wynik pomiarów jest jednoznaczny.

Znaleziono skały które od 4,5 mld lat nic o swoim nieuchronnym losie nie wiedziały i oparły się wszelkim próbom modernizacji i unowocześnienia. Co gorsza nie są one rzadkością i znaleziono je w wielu miejscach, co dowodzi że ich występowanie jest powszechne.

Oczywiście nasi pożal się Boże naukowcy znaleźli karkołomne wyjście z tej zagmatwanej sytuacji wymyślając sobie, że wulkany płyt oceanicznych zasilane są magmą z głębokości ponad 2900 km a więc z granicy postulowanego jądra Ziemi i to właśnie z tej głębokości zostają porwane fragmenty skał otaczających zbiornik magmy i wyniesione na jej powierzchnię.

Kto chce niech wierzy, ale trzeba być już ciężko poszkodowanym na umyśle, aby te bzdury przyjąć za dobrą monetę.

Oczywiście prawda jest taka, że wnętrze Ziemi jest w znacznej części niezmienione i poniżej 10 do 20 km występują skały stanowiące pierwotną materię z której powstała Ziemia, a więc są identyczne z materiałem współczesnych meteorytów i komet i odpowiadają tak zwanym meteorytom węglowym.



Przemiany skał ograniczają się tylko do bardzo cienkiej górnej ich części w której to, na skutek procesów o których już wielokrotnie pisałem, dochodzi do interferencyjnego ogrzania się i ich stopienia.




Omówione powyżej wulkaniczne wyspy nie są wcale związane z obszarami tzw. Hotspotów ale
są obszarami nad którymi dochodzi koncentracji częstotliwości zaćmień Słonecznych.

Hawaje mają np. od 3 do 5 razy większą częstotliwość wystąpienia tego zjawiska niż np. Polska i dlatego właśnie dochodzi tam do podgrzanie skał we wnętrzu Ziemi aż do ich upłynnienia, a tym samym do zjawisk wulkanicznych. Obserwowane przesuwanie się centrum tej aktywności, jak na przykład na Hawajach, nie wynika wcale z wędrówek jakichś wyimaginowanych płyt oceanicznych, ale jest prostą konsekwencją tego, że projekcja zaćmień słonecznych na powierzchni Ziemi ulega z czasem przesunięci, w miarę tego jak zmieniają się parametry orbity Ziemi.

Hawaje są najlepszym zresztą przykładem prawidłowości tej interpretacji ponieważ właśnie tam obserwujemy bardzo ciekawe zjawisko zmiany kierunku przesuwania się tej aktywności.



Przed około 65 mln lat doszło do dramatycznej zmiany kierunku tworzenia się wysp. Taka zmiana kierunku nie pasuje oczywiście do tzw. modelu tektoniki płyt. Jak zwykle nasi, pożal się Boże, „naukowcy” zmuszeni zostali do bezczelnych zmyśleń aby to uzasadnić i od tego czasu tak zwane Hotspoty zapitalają jak pokręcone po całej Ziemi razem z tymi wyimaginowanymi płytami. Wprawdzie matematycznie istnieje możliwość wyliczenia nakładania się tych wymyślonych kierunków ruchu tak, że można otrzymać widoczny dla każdego przebieg łańcucha tych wysp, ale oczywiście dalej nikt nie ma pojęcia jak takie zmiany można uzasadnić.



Nasi „genialni naukowcy” maja nas po prostu w dupie i nawet im się nie śni to, aby wysilić się na jakąś w miarę logiczną teorię uzasadniającą ich brednie.

Oczywiście, jak i we wszystkich innych przypadkach, za opisanymi problemami stoi nieudolność rozróżniania przez tzw „naukę” przyczyn od skutków.

Ziemia z racji powtarzającego się nieustanie zjawiska fikołkowania i zamiany położenia biegunów między sobą (tzw. przebiegunowania) jest narażona na niestabilność położenia jej osi względem płaszczyzny obrotów wokół Słońca.



Przed „65” milionami lat taki fikołek „nie wyszedł” tak jak trzeba i nagle zmieniło się nachylenie tej osi a tym samym drastycznie zmienił się klimat na Ziemi. Oczywiście zmienił się również tym samym sposób projekcji zaćmień słonecznych na powierzchni Ziemi i kierunek tworzenia się nowych wysp uległ zmianie.

Przy okazji wyginęły też dinozaury, ale to już całkiem inna para butów.

um Brak komentarzy:
Labels: , , ,

O tradycji pochówków ciałopalnych wśród Słowian

O tradycji pochówków ciałopalnych wśród Słowian

Jednym z głównych powodów utrzymywania się legendy o antycznym pochodzeniu narodów krajów Europy zachodniej jak i o napływowym charakterze ludów słowiańskich, jest niemożność pozyskania materiału genetycznego ze szczątków żyjących w tamtych czasach ludzi. Wiązało się to z powszechnością stosowania w czasach prehistorycznych i antycznych pochówków ciałopalnych w Europie.

Nasi przodkowie Słowianie ułatwili niestety zachodnim mitomanom uprawianie tej kłamliwej propagandy, paląc ciała swoich zmarłych na stosie.

Nawet jeśli przypadkowo znalezione zostaną szczątki antycznych mężczyzn to badania przynależności ich do określonej haplogrupy publikowane są tylko i wyłącznie wtedy, kiedy jest pewność tego, że nie należą one do R1a lub I, a więc do haplogrup słowiańskich.

Dodatkowo mamy tu do czynienia z niebezpieczeństwem zafałszowania rzeczywistych stosunków ludnościowych na danym terenie, ponieważ istnieją przesłanki do podejrzeń, że tego typu szczątki należały do osobnika o obcym, niesłowiańskim pochodzeniu i przetrwały tylko i wyłącznie dlatego, że został on pochowany według obcego dla danego terenu rytu.

Analiza genetyczna takich szczątków daje w tym przypadku kompletnie zafałszowany obraz rzeczywistości, który jest jednak często zgodny z mitami zachodnioeuropejskiej propagandy.

Jedynie szczątki ofiar katastrof żywiołowych lub nieszczęśliwych wypadków dają szansę odpowiedzi na pytanie, jaka genetycznie ludność zamieszkiwała dany teren, w danym czasie. To ograniczenie jest jednak z premedytacją przez tzw. „naukowców” ignorowane.

W międzyczasie wypracowany został perfekcyjny system fałszowania naszej historii, w którym to systemie centralną rolę pełni „piąta kolumna” nazywająca siebie mianem „polskich historyków”.

Polacy i generalnie Słowianie opłacają, z wypracowanych przez siebie ciężką pracą pieniędzy, zdrajców robiących wszystko, aby utrzymać ich w zależności od ich zachodnioeuropejskich wyzyskiwaczy. Oczywiście „polscy” historycy nie są w tych staraniach wyjątkiem, tylko częścią tzw. pożal się Boże „elit”, narzuconych narodowi dla jego zniewolenia.

Dlaczego jednak nasi przodkowie przez tysiąclecia stosowali ten zwyczaj chowania zmarłych?

Oczywiście domyślaliśmy się, że miało to podłoże religijne, ale tak do końca nie mogliśmy być tego pewni.

Zniszczenie świadectw pisanych przez Popiela


oraz eksterminacja wszystkiego co słowiańskie, trwająca od czasu przejęcia starotestamentowego katolicyzmu przez Piastów, doprowadziło do prawie całkowitego wymazania ze świadomości Polaków ich słowiańskiej historii oraz do wykorzenienia u Polaków poczucia przynależności do kręgu kultur słowiańskich, oraz poczucia solidarności z bratnimi narodami.


Odkrycie przeze mnie sposobu tłumaczenia tekstów trackich


macedońskich


a następnie etruskich


otworzyło przed nami możliwość wglądu w świat duchowy naszych antycznych przodków.

Początkowo tłumaczyłem tylko teksty bardzo krótkie, często składające się tylko z pojedynczych wyrazów i o bardzo ograniczonym zasobie użytych głosek. Z konieczności dotyczyły one spraw codziennych lub były rodzajem rebusów dla zabicia czasu i dla rozrywki.

Czym dłuższe jednak były teksty, które udawało mi się rozszyfrować, tym częściej okazywało się, że główną ich tematyką były sprawy duchowe i religijne.



Powoli z tych tekstów zaczął wyłaniać się obraz życia religijnego antycznych Słowian oraz fakt ścisłych powiązań ich wierzeń z wiarą pierwszych Żydów i Chrześcijan.



Jednak nigdzie dotychczas nie ukazało się nam to tak dobitnie jak w tekście który przedstawię poniżej.
Tekst ten znaleziony został na etruskiej urnie.


Jak i inne etruskie teksty jest on zaszyfrowany, choć w tym wypadku sposób kodowania wiadomości ogranicza się do takiej modyfikacji etruskich liter, aby ukryć w nich inne głoski niż to sugeruje ich początkowy wygląd.


Oczywiście i ten napis daje się oczytać w obie strony, na co wskazuje ligatura liter „L” i „N”.

Na początek ograniczymy się jednak tylko do kierunki z lewej na prawą.

Zacznijmy od podziału tekstu na poszczególne wyrazy.


Pierwszym wyrazem jest słowo „ŻEŻDA”


Jest ono identyczne z rosyjskim słowem „жажда” oznaczającym „pragnienie”

Następnym jest czasownik utworzony od rzeczownika „жажда” w formie „ŻEŻDVJ” czyli „pragnij”


W kolejnym słowie


widzimy, że pierwsza litera sugeruje nam głoskę „L”.

To samo „L” występuje jednak w dalszych wyrazach, ale tam jest ono obrócone o 180°. Mamy więc w tekście dwa rożne znaki dla zapisania tej samej głoski. To jest oczywiście mało prawdopodobne i jeden z tych znaków musi oznaczać coś innego. Do wyboru mamy dwie możliwości. Albo znak ten oznacza zmienione trochę etruskie „U” albo zapożyczone z łaciny „W”. Ponieważ łacińskie „W” występuje już w tym napisie w innej postaci, pozostaje nam tylko do wyboru „U”.

Druga litera tego wyrazu wygląda jak „I” z cyrylicy, jest jednak zmodyfikowaną etruską literą „N”.

Odczytanym wyrazem jest więc słowo „UNA” które do dzisiaj spotkamy w gwarowym określeniu „ona”

W kolejnym słowie mamy znowu te same zakamuflowane etruskie”U” a następnie literę której jeszcze nie znamy, w formie skreślonej litery „O”.


Wszystko wskazuje na to, że jest to spółgłoska będąca połączeniem głoski „T” i „SZ”.

Razem daje to słowo które czytamy jako „UTSZE” i odpowiadające naszemu „uczy”

Kolejne słowo to „ŻUADBE”.


Doszukamy się w nim podobieństwa do polskiego „żałość” lub „żałoba” ale jeszcze lepiej do rosyjskiego „жалоба” czyli „żalenie” lub „skarga”

Dalsze słowo

ma dwie zagadki do rozwiązania, pierwszą jest litera wyglądająca na etruskie „N”. Tym razem jednak jest to złożenie znanego już nam „U” i litery „I”. Drugą jest litera „M” która ze względu na dodatkową kreskę równie dobrze może oznaczać ligaturę litery „L” i „N”. 


W naszym przypadku powinniśmy ją jednak czytać jako zwykłe „M”.


W ten sposób rozszyfrujemy w tym wyrazie słowo „TWUIM” czyli „twoim”.

Następne słowo jest proste do odczytania, jeśli uwzględnimy to, że litera „L” jest w nim odwrócona o 180°.


Odczytujemy je jako „DETELA” co oczywiście znaczy po polsku „dzieci”. W serbskim mamy jeszcze lepsze podobieństwo do słowa dzieci - „детеј”.

Następnie mamy spójnik „W”


oraz słowo składające się z głosek „TŻETŻE”.

Znaczenie tego słowa jest trudniejsze do odgadnięcia, szczególnie że Etruskowie nie pitolili się specjalnie o przestrzeganie ścisłych reguł w pisowni. Ich codzienne pismo miało znaczenie praktyczne i każdy interpretował je tak jak mu to było wygodne.

Połączenie liter „T” i „Ż” miało w tym wypadku oddać dźwięki mowy, które współcześnie zapisujemy jako połączenie „SZ” i „CZ”.
W ten sposób odczytamy to słowo jako „SZCZESZCZE”.

Taka interpretacja pozwala nam na zrozumienie tego, że chodzi tu o miejsce „szczyszczenia” które to obecnie nazwalibyśmy miejscem „oczyszczenia”.

Takie miejsce znamy już przecież w religii katolickiej. Jest nim znany wszystkim wierzącym „Czyściec”.

Po serbsku do dzisiaj czyściec wymawiamy jako „чистилиште” czyli dźwiękowo w sposób bardzo zbliżony do etruskiego.
W rosyjskim podobnie - „чистилище”.

Ostatnim słowem jest wyraz „ŻIL”.


Oznacza on oczywiście słowo „żył” po polsku.

Dosłownie więc zdanie:


odczytujemy jako:

„ŻEŻDA ŻEŻDVJ UNA UTSZE ŻUADBE TWUIM DETELA W TŻETŻE ŻIL”

co po polsku przetłumaczymy jako:

„PRAGNIENIA PRAGNIJ, ONO UCZY ŻAŁOŚCI TWOJE DZIECI W CZYŚCU ŻYJACE”

Jeszcze lepiej sens tego napisu oddaje zdanie:

„ZBAWIENIA OCZEKUJ, ONO UCZY POKUTY TWOJE DZIATKI W CZYŚCU ŻYJĄCE”

Z dwóch względów omawiany tekst ma rewelacyjne znaczenie dla poznani źródeł religii chrześcijańskiej jak i samych źródeł religijności ludzi czasów antycznych.

Pierwszym jest to, że spotykamy się tu u Etrusków z koncepcją „zbawienia duszy”, a więc z przekonaniem, że życie nie kończy się wraz ze śmiercią człowieka, ale że po okresie oczekiwania w czyśćcu, a więc w miejscu gdzie dusza ulega oczyszczeniu z grzechów jakie były jej udziałem w trakcie życia człowieka, znowu odrodzi się ona w ciele nowo narodzonego człowieka lub zmartwychwstanie.

Ta słowiańska koncepcja nieśmiertelności duszy ma więc bardzo stare tradycje i przybrała w przeciągu wieków rożne formy, od reinkarnacji w religiach Hindusów do zmartwychwstania w religii chrześcijańskiej.

Jeszcze raz widzimy jednoznacznie, że fundament religii chrześcijańskiej nie wywodzi się z Bliskiego Wschodu i już z całą pewnością nie były jego twórcami ludy semickie.

Jest to absolutnie słowiańska koncepcja filozoficzna, która rozprzestrzeniła się wraz z ekspansją ludów słowiańskich na cały świat.

Drugim jest dowód na słowiańskie pochodzenie koncepcji czyśćca. Czyli takiego miejsca w którym dusza zmarłego ulega oczyszczeniu z grzechów jakie popełniła osoba zmarłego.

Koncepcja czyśćca jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych doktryn religii katolickiej. Jej pochodzenie nie jest dotychczas znane, tym bardziej, że nie ma ona uzasadnienia biblijnego. Mimo to stanowi ona zasadniczy element tej religii i jest jednym z głównych elementów odróżniających ją od innych sekt chrześcijańskich.


W religii katolickiej czyściec miał być miejscem w którym ogień duchowy wypalałby z duszy zmarłego wszystkie popełnione grzechy.

Jak widzimy tak samo widzieli to Etruskowie, a w związku z tym zapewne wszyscy Słowianie tamtych czasów.
 
Przynajmniej w początkach historii ludu Etrusków ta koncepcja była interpretowana dosłownie i zmarli po śmierci podlegali kremacji, aby w ogniu stosu pogrzebowego dusza zmarłego oczyściła się z popełnionych przez niego grzechów. 
 
Oczywiście z czasem, w miarę tego jak przemysł hutniczy, z którego słynęła Etruria, wyniszczył zasoby lasów, pochówki ciałopalne zanikają i stają się przywilejem tylko najbogatszych członków tej społeczności.
Nie spowodowało to jednak zaniknięcia koncepcji czyśćca. Zmianie uległy tylko wyobrażenia dotyczące tego miejsca i ogień fizyczny zastąpiony został ogniem duchowym.

Dlaczego ta koncepcja stała się nieodzownym składnikiem katolickiej doktryny religijnej opowiem kiedy indziej. Przedtem czas wrócić do zaniedbanego przeze mnie wątku historii Żydów.
What do you want to do ?
New mail
um Brak komentarzy:
Labels: , ,

Następne tłumaczenia etruskich napisów

Następne tłumaczenia etruskich napisów

Omówiliśmy już wiele przykładów etruskich napisów, często dość sprytnie zaszyfrowanych, a więc jest już czas na zmierzenie się z bardziej skomplikowanym zadaniem.

Ale na początek, dla rozgrzewki, coś prostego.

Odczytamy najpierw napis na etruskim lustrze pokazującym wieszcza w trakcie przepowiadania przyszłości z wątroby zwierzęcia ofiarnego.



Na wizerunku znajdziemy etruski napis, który odczytany został przez „naszych histeryków” jako „Kalchas”.

Wprawdzie litera „K” powtarza się w tym napisie dwukrotnie i jeśli już to musielibyśmy odczytać ten napis jako „KALKAS”, no ale wtedy nie pasowałoby on do postaci Kalchasa z „Iliady”.


Jednak zgodnie z najważniejszą zasadą współczesnej nauki - „Jeśli dowody nie pasują do teorii, to tym gorzej dla dowodów” - również i w tym przypadku nikt się tym oczywistym faktem nie przejmował

W rzeczywistości napis ten należy odczytać w odwrotną stronę, a wtedy ma on następującą formę:

„ŻAKLAK”

Jego podobieństwo do naszego polskiego określenia „Rzekłem” jest oczywista, a to oznacza po prostu „powiedzieć”.
Końcówka „AK” jest do dzisiaj używana dla określenia zawodów jak np. „rybak”, tak więc „Żaklak” przetłumaczymy na współczesnego „przepowiadacza”.

Oczywiście współcześni językoznawcy nie są w niczym lepsi niż ich antyczni poprzednicy. Również Homer (Homir) kopiując ze słowiańskich podań i mitów, w trakcie spisywania Iliady,


korzystał zapewne ze słowiańskich zapisków, często nie zdając sobie nawet sprawy z prawidłowego kierunku ich odczytywania i wyszło mu z „Żaklaka” - „Kalchas”.

Jest to dobry przykład ilustrujący to, jak na skutek „błędów i wypaczeń” doszło do wytworzenia się języka greckiego.

Gdyby dobrze poszukać, to w tysiącach greckich wyrazów znaleźlibyśmy słowiański rdzeń. Najprawdopodobniej antyczne teksty greckie, przy dokładnej analizie, okażą się być spisane w języku słowiańskim, jeśli tylko uwzględni się to, że kombinacje liter „US” „OS” i „AS” były tylko znakami oddzielającymi poszczególne wyrazy w zdaniu i nie były uwzględniane przy ich wymowie.

Niestety nie wszystkie napisy są tak bajecznie proste w interpretacji i niektóre stawiają nas przed całkiem niełatwym zadaniem.

Za przykład posłuży nam następujący napis:


Co od razu w tym napisie zauważymy, to występowanie podwójnych kropek.

Nieodparcie nasuwa się myśl, że znaki te są wskazówką, aby wstawić w to miejsce brakujące litery. Czytający ma więc za zadanie wyszukać takie litery, które dadzą w efekcie nie tylko sensowne wyrazy, ale złożą się nam w sensowne zdanie. Z podobnym zadaniem spotkałem się już odczytując antyczne teksty Traków (patrz poprzedni link).

Dla Etrusków było to zapewne dziecinnie proste, dla nas, nie znających ich języka, jest to już bardziej skomplikowane.

Całe szczęście pomiędzy naszą mową, a mową Etrusków, występują tylko powierzchowne różnice i przy odrobinie szczęścia jesteśmy w stanie taką łamigłówkę odgadnąć.

Tak było też i w tym przypadku. Zabrało mi to wprawdzie wiele czasu i nerwów, ale w końcu znalazłem brakujące litery.

Ukrywały się one w ostatnim wyrazie napisu.


Pierwsza jego litera ma kompletnie fantazyjny wygląd i nie ma w innych tekstach żadnych odpowiedników. Poza tym zauważymy nad tą literą wyraźny znak w formie kropki. Jest on sygnałem tego, że mamy tu do czynienia z próbą ukrycia prawdziwego jej znaczenia i że tu właśnie ukrywa się klucz do rozwiązania tajemnicy tego napisu.

Pierwsza litera tego wyrazu jest tak rozbudowana, że musi nam to sugerować, że jest ona ligaturą składającą się z tych liter których brakuje w tekście.


Łatwo zauważyć, że występują w niej, jako elementy składowe, etruska litera „L”


etruska litera „M”




i litera „I”


Eliminując z tej ligatury wszystkie rozpoznane przez nas już litery otrzymamy też przy okazji ukrytą pierwszą literę ostatniego wyrazu


Na szczęście z kontekstu można się domyśleć co ten wyraz oznacza.

Tym słowem jest wyraz „SIBLA”. Tak więc i w tym przypadku mamy do czynienia ze złożeniem liter „S” i „I”.



Wyraz ten kojarzymy z postacią Sybilli i ksiąg sybillińskich. Sybilla była wieszczką przepowiadającą przyszłość. Była więc, że tak powiem, personifikacją nieubłaganego losu.


Dla Etrusków słowo „SIBLA” oznaczało po prostu przeznaczenie.

Nieznajomość własnego przeznaczenia napawało antycznych Słowian niewyobrażalnym strachem, stąd nawet użycie tego słowa bez jego zaszyfrowania było w ich pojęciu wyzwaniem dla Bogów(a), które dla śmiertelnika musiało się skończyć jego śmiercią.
To był główny powód tego, że tego typu wyrazy starano się ukryć, poprzez ich zafałszowanie fantazyjnymi znakami, jak w podanym przykładzie.

Dodatkowo musimy zauważyć, że etruska litera „B” wystaje zdecydowanie ponad szeregiem liter w dolnym rzędzie napisu. Sugeruje to nam, że należy ona jednocześnie do górnej jego części.

Teraz możemy wstawić litery we właściwe miejsca


i podzielić napis na poszczególne wyrazy.


Pozwala nam to na zrozumienie całości zdania i stwierdzamy ku naszemu zdziwieniu, że jego znaczenie jest tak współczesne, że wydaje się nam jakby zostało wymyślone dopiero wczoraj.

„Mol letit bol vłażi sibla”

Słowo „Mol” pochodzi oczywiście od południowosłowiańskiego „Moliti” - „modlić się”

„Letit” to nasze „leczyć”.

„Bol” to oczywiście „ból”, lub zgodnie z nową gramatyką wprowadzoną przez najwyższego przedstawiciela „naszej elity” „bul”.

a „vłażi” to odpowiednik naszego słowa „władzy”.

Tak że już bez problemów możemy ten napis przetłumaczyć jako:

„Modlitwa leczy ból władzy przeznaczenia”.

Niewątpliwie i współcześnie patrzymy na tę sprawę podobnie, szukając w modlitwie ukojenia od nieszczęść, które spadają na nas jak grom z jasnego nieba. Dodatkowo nie dziwi nas również to, że napis ten znaleziono na urnie pogrzebowej. Jego wymowa pasuje w tym przypadku znakomicie.

Odczytując ten napis udowodniłem, że generalnie przy próbach zrozumienia etruskich (słowiańskich) napisów, musimy nie tylko uwzględnić możliwość zbitek literowych (ligatur), ale również możliwość występowania całkowicie fantastycznych ich form, oraz luk w napisach, dla ukrycia ich znaczenia.

Było to jednym z powodów kompletnego fiaska nauki przy próbach odczytania etruskich napisów, na skutek skrajnie prymitywnego podejścia do zagadnienia, jak i intelektualnej impotencji jej przedstawicieli.

Nie można jednak zapomnieć i o tym, że głównym powodem była i jest konieczność podtrzymania, przez tzw. naukowe kręgi oraz rządzące nami „pseudoelity”, legendy o wyższości „cywilizacji” Europy zachodniej, nad cywilizacją Słowian.

um Brak komentarzy:
Labels: , ,

O przyczynach anomalii Fly-by

Pogadanki                                                                        11.12.2011


O przyczynach anomalii Fly-by


Anomalia Fly-by należny do jednych z bardziej znanych zagadkowych obserwacji zjawisk fizycznych. Anomalia ta polega na tym, że w trakcie manewru mijania Ziemi przez sondy kosmiczne zaobserwowano większy wzrost ich prędkości niż to wynikało z obowiązujących teorii grawitacji. 

https://en.wikipedia.org/wiki/Flyby_anomaly

To jak dotychczas nie wyjaśnione zjawisko dowodzi, że grawitacja nie jest przez naukę w pełni zrozumiana co oczywiście prowadzi do tego, że fizycy robią wszystko żeby tylko nie przeprowadzić eksperymentów potwierdzających nieodwołalnie jej istnienie.

Była to też druga zagadka którą zająłem się zaraz po rozwiązaniu anomalii Pioneera.
Jeszcze pod wpływem tej metodologii, która okazała się poprzednio tak skuteczna, podjąłem cały szereg prób rozwiązania jej na bazie matematycznego dowodu. Bezskutecznie.
Co gorsza prowadziło to do tego, że więcej czasu traciłem na rachunki i rożnego typu numerologiczne szpagaty niż na zastanawianie się nad przyczyną tej anomalii. W efekcie mój zapał do fizyki zaczął gasnąć, w miarę tego jak szansa znalezienia rozwiązania malała. 

Całe szczęście nadszedł taki moment w którym zdałem sobie sprawę z bezsensowności takiego podejścia do tego problemu.
Jedną z metod pomagającą mi zrozumieć określone zjawisko jest jego redukcja do możliwie najprostszej postaci.

Jeśli przyjmiemy że materia jest zbudowana z oscylujących wakuol to możemy oscylacje np. dwóch z nich opisać oscylacją wspólnej wakuoli łączącej cechy obu składowych. To co zrobiliśmy dla dwóch możemy również zrobić dla 3, 10 ale też i dla wszystkich wakuol z których składa się sonda kosmiczna. Innymi słowy redukujemy nasza sondę do jednej oscylującej wakuoli i możemy teraz spróbować prześledzić sposób jej zachowania w trakcie manewru Flyby.

W trakcie manewru Fly-by następuje zakrzywienie toru satelity. Wielkość tego zakrzywienia jest uzależniona od odległości od Ziemi tak samo jak wielkość anomalnego przyrostu prędkości satelity.
Jeśli przedstawimy graficznie zależność wielkości Δv (w trakcie Fly-by zaobserwowany anomalny przyrost prędkości satelity) od kwadratu odległości sondy od Ziemi w momencie największego zbliżenia, to zauważymy, że otrzymana krzywa wykazuje taki sam przebieg jak wielkość potencjału grawitacyjnego.
Wskazywało by to na związek ze Stałą Grawitacji. Jednocześnie założyłem jednak, że anomalia Flyby i anomalia Pioneera mają to samo źródło. To z kolei skłoniło mnie do szukania zależności pomiędzy nimi. Ta zależność była bardzo prosta do znalezienia.

Stwierdziłem, że wartości Tła Grawitacyjnego Δa równa jest iloczynowi wartości Stałej Grawitacji pomnożonej przez 4Pi.

Dopiero gdy zrozumiałem że Tło Grawitacyjne nie jest tylko dodatkowym elementem grawitacji ale jej prawdziwym źródłem i że nie jakaś wyimaginowana siła powoduje grawitacyjne oddziaływanie tylko przyspieszenie Tła Grawitacyjnego działające jednak na każdą cząstkę elementarną z osobna, zrozumiałem też jak tę anomalię można wytłumaczyć.
Z punktu widzenia mojej Teorii Oddziaływań Grawitacyjnych manewr Fly-by ma następujący przebieg:

W trakcie przelotu w okół Ziemi trajektoria sondy na krótko przybiera formę ruchu po okręgu. Nasz zredukowany do pojedynczej oscylującej wakuoli satelita jest zmuszony do zmiany kierunku oscylacji i jej synchronizacji z kierunkiem do centrum Ziemi. Ta zmiana kierunku oznacza jednak że na wakuolę działa dodatkowe przyspieszenie w momencie synchronizacji w trakcie wejścia na orbitę kołową, oraz powtórnie w trakcie jej opuszczania. To przyspieszenie następuje w trzech wymiarach dla każdego wymiaru osobno, przy czym w trakcie wychodzenia z orbity kołowej co najmniej w jednym wymiarze będzie ono działać w przeciwnym kierunku do pierwotnego co musi zmniejszyć w tym wymiarze przyrost prędkości o połowę.
W ten sposób znalem już wszystkie elementy potrzebne mi do wyprowadzenia zależności.

Wartość anomalii możemy obliczyć z poniższego wzoru
Δv²xyz = 4Π / Δa m r² + 4Π / Δa m r² + 2Π / Δa m r²

po skróceniu otrzymujemy
Δv²xyz = 10Π / Δa m r²

jeśli zdecydujemy się użyć tak zwanej Stałej Grawitacji to otrzymujemy
Δv²xyz = 2,5 / G m r²

To równanie pozwala obliczyć wielkość przyszłych anomalii w trakcie manewrów Fly-by.
Δa - Przyspieszenie Tła Grawitacyjnego (8,3871E-10 m / s² )
Δv - [m/s] - anomalny przyrost prędkości
m - [kg] - masa sondy
r – [m] - odległość od Ziemi w momencie maksymalnego zbliżenia
G - "Stala Grawitacji"

Poniżej przedstawione są dane anomalnych manewrów Fly-by:


                   Near        Galileo            Rosetta


r² – (m²)    2,8354E+11     9,1404E+11         3,8193E+12


m – [kg]          730,4               2497,1             2895,2


Δv² – [m²/s²] 1,7638E-04    1,6004E-05          3,3034E-06


Δv – [m/s]     0,01328             0,00400              0,00182


zaobserwowano następujące Wartości anomalnego przyrostu prędkości
Δv – [mm/s]   13,46±0,13        3,92±0,08           1.82±0,05

widzimy że obliczone wartości są zgodne z obserwacja.

Na podstawie przebiegu zależności wartości anomalii Δv od kwadratu odległości sondy od Ziemi musimy stwierdzić, że jeśli trajektoria sondy przebiega w odległości większej niż ca. 3000 km od Ziemi w momencie największego zbliżenia to wartość anomalii maleje tak, że nie będzie ona rejestrowana przez dotychczasowe metody pomiarowe.

Jednak to nie wszystkie wnioski jakie można wyciągnąć z faktu istnienia anomalii Flyby i rozwiązania jakie proponuję.

Najważniejszym wnioskiem jest to, że w ujęciu fizyki klasycznej grawitacja jest przedstawiana fałszywie bo nie uwzględniane jest istnienie jej składowej rotacyjnej, tej która objawia się w momencie przejściowego wejścia satelity na orbitę kołową w trakcie manewru Flyby.

Pozwoliłem sobie na odpowiednie przekształcenie Prawa Grawitacji tak by ta składowa została uwzględniona.
F= 1 / 4π ρ0 δ0 x m1*m2/r^2

1/ δ0 = Δa
F – siła pomiędzy dwoma masami
m1 – masa pierwsza
m2 – masa druga
r – odległość miedzy masa 1 i 2
Δa - tło grawitacyjne Δa = 8,38695 x 10-10 m/s²
δ0 – przenikalność grawitacyjna [s²/m ]δ0 = 1.19233 x 10^9 s²/m
ρ0 – współczynnik masowy [kg/m² ]ρ0 = 0,5 w momencie wejścia i wyjścia z orbity kołowej oraz ~1,0 dla ruchu w pozostałych częściach orbity

Stala grawitacji została zastąpiona poprzez wyrażenie G = 1 / 4π ρ0δ0.

Oznacza to jednak, że ciała niebieskie nie poruszają się po orbitach eliptycznych, ale kształt tych orbit jest jajowaty tak jak to już przypuszczał Kepler.

Następny wniosek jest taki, że tak powszechna obecność rotacji, jako elementu ruchu ciał niebieskich we wszechświecie, nie jest przypadkiem, ale wynika z obecności rotacyjnej składowej oddziaływań grawitacyjnych.

Dla mnie osobiście zainteresowanie anomalią Flyby zmieniło moje podejście do matematyki w fizyce w sposób radykalny, bo pokazało mi jak bardzo ograniczone i jak fałszujące rzeczywistość jest jej użycie. Nie zdawałem sobie jeszcze wtedy z tego sprawy, że jej użycie jest w gruncie rzeczy bezsensowne.


PS. Niektórych zapewne zaciekawiło dlaczego przyjąłem takie radykalne podejście do matematyki, mimo że wyjaśnienie anomalii Fly-by powinno te wiarę raczej umocnić.
No tak całkiem koszerne to wyjaśnienie nie jest. Wprawdzie liczbowo równanie daje prawidłowe wyniki ale jednostki fizyczne się nie zgadzają. Lewa i prawa strona równania nie pasują do siebie.
Dla fizyka jest to powód żeby o takim wzorze jak najszybciej zapomnieć a bron Boże żeby się koledzy po fachu dowiedzieli. To było by równoznaczne z samobójstwem.

Cale szczęście nie jestem fizykiem i nie przeszedłem tresury jakiej oni doznali w trakcie studiów, przyjąłem to wiec bezstresowo.
Istnieją tylko dwie możliwości wyjścia z tego dylematu. Albo mój rachunek jest fałszywy i obliczone wartości to czysty przypadek, albo matematyka w fizyce jest o dupę rozbić.
Dlaczego wybrałem tę drugą alternatywę opowiedziałem w tym artykule.

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2015/10/o-przyczynach-niestabilnosci-masy.html







um Brak komentarzy:
Labels: , ,
Subskrybuj: Posty (Atom)

Translate

Szukaj na tym blogu