Gocki toast.

Gocki toast

Na stronie „Rudaweb” przeczytałem ciekawy artykuł w którym autor próbuje rozwiązać zagadkę zdania zapisanego w języku Gotów,

http://rudaweb.pl/index.php/2018/06/27/jad-szynki-i-sardynscy-wandalowie/

zachowanego w wierszu „De conviviis barbaris” łacińskiego poety z czasów upadku Imperium Wandali.

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.com/2015/09/starozytna-historia-polakow-wzlot-i.html

Z początku zamierzałem mój komentarz umieścić w nowej rubryce „Za płotem” w której mam zamiar w sposób krytyczny promować ciekawe artykuły o tematyce słowiańskiej na innych stronach internetowych.

Komentarz ten rozrósł się jednak tak bardzo, że zdecydowałem się przedstawić go w formie samodzielnego artykułu.

Co do rozwiązania jakie proponuje autor nie będę się wypowiadał, bo każdy może sobie sam wyrobić własne zdanie po przeczytaniu powyższego linku.

Warto jednak zwrócić uwagę na to, że istnieją różne możliwości interpretacyjne, co zresztą dowiedli Niemcy przerabiając to zdanie po swojemu.

Najważniejsze moim zdaniem jest jednak to, aby proponowane rozwiązanie pasowało do opisanej sytuacji jak i prezentowało sobą logiczną i spójną myśl.

Łaciński poeta opisuje swoje przeżycia z knajpy w której ucztują właśnie „barbarzyńscy” Goci.

Oczywiście jego możliwości zrozumienia brzmienia obcego mu języka są ograniczone i w opisanym cytacie zadziwia tak czy owak to, że zacytował to zdanie wyjątkowo wiernie.

Zgadzam się z autorem w tym, że Goci byli narodem słowiańskim, z tym że umieściłbym ich pochodzenie na terenach przybałtyckich.

Jeśli więc chcemy to zdanie rozszyfrować to możemy to tylko wtedy dokonać, jeśli przyjmiemy język polski lub generalnie języki słowiańskie jako bazę naszych poszukiwań.

Po pierwsze musimy jednak zacząć od opisu sytuacji i zastanowić się, w którym momencie nasz rzymski poeta mógł na tyle zainteresować się tym co dzieje się przy sąsiednim stoliku, aby treść wypowiedzianego przez gockiego gościa zdania utkwiła mu aż tak dobrze w pamięci.

Zacznijmy od zwyczajów słowiańskich przy biesiadzie.

Wprawdzie nasze polskie tradycje biesiadne upadły (inne niestety też) i coraz częściej zachowujemy się przy stole jak w chlewie, ale jeszcze całkiem niedawno byłoby nie do wyobrażenia to, aby wypić trunek bez poprzedzającego go toastu. Toasty te były tematycznie bardzo różnorodne ale ideą przewodnią było zachęcenie biesiadników do zabawy i do beztroskiego oddawania się pijaństwu.

To właśnie ten obraz wstających od stołu słowiańskich biesiadników, z uniesionym do góry kielichem, wypowiadających krótkie zdanie po którym jego towarzysze z aplauzem wychylali trunek, musiał zainteresować rzymskiego poetę na tyle, że postanowił on włączyć jedno z wypowiedzianych zdań do swego wiersza.

Tak więc szukając rozwiązania zagadki musimy brać pod uwagę zdania o tematyce toastu biesiadnego oraz o formie, w której żonglowanie słowami i ich znaczeniami dodaje toastowi dodatkowego polotu.

Zgadzam się z autorem, że pierwsze trzy słowa „inter citz Gothicum” są łacińskie. Z tym że drugi wyraz jest oczywiście formą czasownika „cire” oznaczającego „zawołać”, który w 3 osobie liczby pojedynczej zapisujemy jako „cit.”. Litera „z” jest zapewne wskazowką na liczbę mnogą.

Ten początek zdania tłumaczymy więc jako „wśród (wołających) wiwatujących Gotów”

Właściwe zdanie zostało zapisane jako „SCAPIAMADRIAIADRINCAM”

Zauważymy, że zestaw liter „DRI” powtarza się w zdaniu dwa razy, wskazuje więc na typową wśród toastów żonglerkę znaczeniami słów.

Zasadniczym problemem jest wydzielenie pierwszego wyrazu oraz znalezienia myśli przewodniej toastu.

W tym przypadku nie jest to nawet trudne, bo ten pierwszy wyraz brzmi dla nas prawie współcześnie.

Jest nim słowo „SCAPIA” w którym rozpoznajemy łatwo odpowiednik polskiego słowa „SKĄPY” .

Kolejny wyraz to „MA” a więc trzecia osoba liczby pojedynczej odmiany czasownika „mieć”.

Kolejny wyraz składa się z trzech już wymienionych liter „DRI”. Jego znaczenie znajdziemy jeśli zastanowimy się co też takiego może mieć skąpiec więcej, w porównaniu z innym ludźmi. Oczywiście ma on od nich więcej pieniędzy.

To prowadzi nas bezpośrednio do systemu monetarnego starożytnego Rzymu w czasach upadku Imperium Wandali.

Najważniejszą monetą obiegową tamtych czasów były tzw. tremisses.

https://en.wikipedia.org/wiki/Tremissis

Moneta ta miała wartość jednej trzeciej najbardziej wartościowej monety rzymskiej czyli solida. Była ona bita nie tylko przez władców bizantyjskich ale też przez władców ludów „barbarzyńskich” i otrzymała u tych ludów zapewne własną nazwę będącą bezpośrednim tłumaczeniem nazwy rzymskiej, a tę tłumaczymy jako „jedna trzecia jednostki”. Zapewne potocznie nazywano ją po prostu „Trzy”. Cyfra trzy jest u większości ludów słowiańskich określana słowem „TRI”.

I tak właśnie prawidłowo brzmiało słowo wypowiedziane przez ucztującego Gota.

W trakcie wieków ten cytat ulegał zmianom w celu dopasowania go do imperialnej ideologii niemieckiej a ta uważała Gotów za swoich przodków a więc i zachowane teksty musiały przyjąć formy zbliżone do nowo utworzonego języka niemieckiego.

Oczywiście język niemiecki jest tylko kreolską formą języka słowiańskiego, w której to zmiany są często tylko powierzchowne i ze słowiańskiego „tri” zrobiono niemieckie „drei”.

Dalej w zdaniu mamy spójnik „A” odpowiadający dokładnie polskiej formie, zarówno w znaczeniu jak i w wyglądzie, oraz zaimek osobowy „IA” odpowiadający polskiemu „JA”.

Kolejne słowo jest również przykładem manipulacji motywowanej imperialnymi ciągotami Niemców.

W tym starożytnym zdaniu zmieniono ten wyraz tak by przypominał on natychmiast „germańskie drinken” czyli po polsku „pić”.

W rzeczywistości rozpoznamy tam oczywiście znaczenie związane z piciem, ale odnosi się ono do polskiego wyrazu „TRUNEK”. I tu właśnie turbogermańska propaganda próbuje odwrócić „kota ogonem” i wyprowadza etymologię wyrazu „trunek” od niemieckiego „trinken”, ale jest to oczywiste zmyślenie.

Słowo „trunek”, jak i jego pochodne, są oczywiście typowo słowiańskie i ostały się w niemieckim w trakcie kształtowania się tego języka w średniowieczu.

Słowiański trunek odnosi się do napitku alkoholowego. We wczesnym średniowieczu ludność zaniechała picia zwykłej wody po tym jak rozliczne epidemie zdziesiątkowały jej mieszkańców. W praktyce pito tylko napoje alkoholowe, jak piwo lub wino, bo tylko one pozbawione były bakterii chorobotwórczych, i nie ma co się dziwić temu, że dla tworzącego się właśnie języka niemieckiego słowo „trunek" było jednoznaczne ze słowem pić i zajęło jego miejsce w nowo tworzonym języku.

Za ten stan rzeczy, że tak często przy podawaniu etymologii słowiańskich wyrazów przyjmuje się, że pochodzą one z języka niemieckiego, odpowiedzialni są po cześci również nadgorliwi Słowianie.

Słowianskie „elity” do dzisiaj nie wierzą w to, że ich kultura i język są w Europie pierwotne i były bazą dla wszystkich innych języków. W przeszłosci rezygnowano więc chetnie ze swoich własnych prastarych określeń na rzecz neologizmów, aby tylko odseparować się od Niemców. Oczywiście ze strony niemieckiej zrobiono wszystko, aby ten proces jeszcze wzmocnić.

Najwyższa pora skończyć z tym poddańczym myśleniem i zwrócić naszej mowie również prastare polskie określenia zawłaszczone przez język niemiecki.

Całe szczęście w przypadku słowa „trunek”, możemy jeszcze do dzisiaj cieszyć się jego obecnością i używać go, wprawdzie coraz rzadziej, również w mowie potocznej.

Tak więc z wymienionych powyżej powodów ostatnie litery „DRINCAM” możemy rozłożyć na dwa osobne wyrazy „Trink sam”.

Możliwe że rzymski poeta zwrócił się do ucztujących Gotów z prośba o zapisanie tego zdania.

Ci jednak używali alfabetu starosłowiańskiego, jaki znamy już z tłumaczeń tekstów etruskich, a w tym alfabecie znak „C” odpowiada, tak jak do dzisiaj w cyrylicy, naszej literze „S”.

Dlatego jestem skłonny przypuszczać, że znak „C” ma tu podwójne znaczenie i w pierwszym został użyty jako litera „K” w słowie „Trink” lub po naszemu „trunk”, a w drugim jako „S” w słowie „sam”

Tak więc w efekcie zdanie

„SCAPIAMADRIAIADRINCAM”

Możemy rozdzielić na pojedyncze wyrazy jako

„SCAPIA MA DRI A IA DRINK CAM”

oraz rozszyfrować jako:

„SCAPI MA TRI A IA TRINK SAM”

i przetłumaczyć po polsku jako

„Skąpy ma pieniądze a ja (za to) piję sobie”

Otrzymane zdanie pasuje nie tylko perfekcyjnie do sytuacji, ale posiada również specyficzny dla toastów charakter, w którym wznoszący toast stara się zaskoczyć współbiesiadników szczególnie wyszukaną i dowcipną jego formą.

Dodatkowo mogliśmy się po raz kolejny przekonać, że język niemiecki nie jest wcale samodzielnym językiem ale tworem sztucznym, w którym słowiańskie rdzenie uległy takiemu zniekształceniu, aby bezpośrednie podobieństwa nie rzucały się obserwatorowi w oczy. Reszta to tylko wytrwała i kłamliwa propaganda „Turbogermanów”.

Oczywiście byłoby niesprawiedliwie odbierać Niemcom całkowicie prawa do schedy po Gotach.

Oczywiście również Niemcy tak jak i Polacy czy Rosjanie są ich bezpośrednimi potomkami. Z tym, że Niemcy muszą zaakceptować swoje słowiańskie pochodzenie i zaprzestać rozpowszechniania kłamstw o egzystencji w starożytności jakichś niemieckojęzycznych Germanów.

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.com/2015/04/jak-ze-sowian-zrobiono-germanow.html

W starożytności, w Europie poza zasięgiem administracyjnym Rzymu i Bizancjum, mówiono tylko po słowiańsku, a na obszarze samego Imperium jedynie elity mówiły po łacinie czy też po grecku.

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.com/2015/01/sowianski-napis-sprzed-2500-lat.html

Po części również u tych elit języki te miały funkcję „lingua franca” i czy to u Spartan

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.com/2017/05/chimera-z-arezzo.html

czy też u Macedończyków

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.com/2015/06/alexander-wielki-by-sowianinem.html

nie mówiąc już o Etruskach

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.com/2016/11/etruski-eto-ruski.html

ludność posługiwała się cały czas swoją słowiańską mową.

Jedynie wśród niektórych plemion Wysp Brytyjskich i wśród Basków zachowała się mowa o innym korzeniach językowych, choć i tam wpływ słowiańskiego był bardzo duży.

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.com/2018/01/szwecja-norwegia-i-dania-zapomniane.html

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.com/2015/07/sowianskie-stonehenge.html

To właśnie na wyspach Brytyjskich i w Irlandii ukształtowała się sekta chrześcijańska z której wykształcił się współczesny katolicyzm i wraz z jego rozpowszechnieniem przez Saksończyków, doprowadziła do wykorzenienia mowy słowiańskiej wśród Niemców, Hiszpanów, Francuzów czy też Skandynawów.

Ten proces nie jest zakończony i również współcześnie obserwujemy wysiłki w celu poróżnienia narodów słowiańskich między sobą i wykorzenienia w nich poczucia wspólnoty oraz zdewastowania ich moralnych wartości. Nie bez powodu propaguje się faszyzm wśród Ukraińców i Chorwatów, czy też psychopatyczną rusofobię i antysemityzm wśród Polaków.

Ostateczny cel zniszczenia naszej odrębności nie został wprawdzie jeszcze osiągnięty, ale patrząc na debilizm „naszych elit” i ich moralną degrengoladę, nie mam wątpliwości, że to tylko kwestia czasu.

Uzupełnienie z dnia 24.07.2018.

Wokół zdania:

„Słowo „trunek”, jak i jego pochodne, są oczywiście typowo słowiańskie i ostały się w niemieckim w trakcie kształtowania się tego języka w średniowieczu”,

rozwinęła się dyskusja w której zarówno RudaWeb jak i Czesław Białczyński podważają słowiańską etymologię tego słowa, powołując się przy tym na niemiecką Wikipedię.

Cytowanie niemieckich źródeł i to do tego wybitnie tendencyjnych i w oczywisty sposób fałszywych, uważam za problematyczne, dlatego postaram się tu w skrócie przedstawić prawidłową etymologię tego słowa.

Jak już wspomniałem w moim komentarzu, słowo trunek należy do grupy znaczeniowej do której zaliczam też słowo tryskać, po czesku střik.

Ich powstanie wiąże się jednoznacznie z rozpowszechnioną wśród Słowian praktyką produkcji i konsumpcji piwa. Wokół spożywania tego napitku ukształtowały się już przed tysiącleciami określone zwyczaje i rytuały.

Rytuały te przetrwały aż do dziś i w każdej chwili możemy się przekonać, jak odbywa się taka popijawa, wystarczy tylko pójść do najbliższej knajpy.

Wprawdzie zwyczaj wygłaszania toastów zredukował się w Polsce do symbolicznego „Na zdrowie”, to w przeszłości miał on zdecydowanie pierwszoplanowe znaczenie, jak to widzimy na przykładzie cytowanego łacińskiego wiersza, jak i wiemy to z opisów uczt szlacheckich sprzed tak naprawdę niewielu przecież lat.

Poza wygłaszaniem toastu, powszechnym zwyczajem wśród Słowian, ale również wśród Niemców, jest stukniecie się kuflami z piwem wszystkich uczestników popijawy.

Oczywiście również dla tej czynności Słowianie musieli znaleźć swoją nazwę i nie mogło być też inaczej jak to, że poszukali tej nazwy wśród znanych już im znaczeń opisujących podobne czynności.

Takim nierzucającym się skojarzeniem jest stukanie się głowami dwóch baranów lub muflonów między sobą.

Samiec barana to po staropolsku „TRYK” a stukanie się baranów głowami to czasownik „TRYKAĆ”.

Tak więc było to najzupełniej zrozumiale, że nasi przodkowie właśnie w tym słowie poszukali wzorca dla określenia stuknięcia się dzbanami piwa.

Oczywiście tak jak to w językach słowiańskich powszechnie przyjęte, najprostszym sposobem tworzenia nowych wyrazów było uzupełnienie danego rdzenia o dodatkową zgłoskę.

Dla czynności stuknięcia się była to spółgłoska „N” i ze słowa „TRIK” powstało słowo „TRINK” a dla zjawiska wylewania się piwa z dzbanów, w trakcie tego, słowo „TRISK” które w polskim znamy np. w formie słowa „(WY)TRYSK” lub słowa „TRYSKAĆ”. Logiczne jest również i to, że dla napitku o takich tryskających własnościach też wymyślono określenie z tej grupy znaczeniowej i tym w języku polskim było słowo „TRUNK” unowocześnione później do słowa „TRUNEK”

Ta etymologia jest tak jednoznaczna i przekonywująca, że zajmowanie się niemieckimi interpretacjami uważam za czystą stratę czasu.