Czy Słowianie są twórcami kultury hinduskiej?

Czy Słowianie są twórcami kultury hinduskiej?

Kultura etruska nie uzyskała jak na razie w kulturze europejskiej należnego jej miejsca i od wieków znajduje się w cieniu osiągnięć Rzymian i Greków. Wśród specjalistów i badaczy czasów antycznych obserwuje się stopniową zmianę priorytetów i wraz z tym Etruskowie i ich osiągnięcia kulturalne, stają się coraz częściej przedmiotem badań i dociekań.

Ta fascynacja Etruskami była dotychczas ograniczona przekonaniem o niemożności odczytania ich języka. Moje odkrycie sposobu tłumaczenia tekstów etruskich, bazujące na słowiańskim pochodzeniu tego języka, otwierają nam niespodziewanie drzwi do poznania również tych aspektów kultury etruskiej, które były dla nas dotychczas niedostępne.

Są to przede wszystkim ich przekonania religijne i moralne które stają się dla nas wreszcie zrozumiale, bo opisane przez samych twórców tej cywilizacji.

Zajmując się etruskimi inskrypcjami nie można się wprost pozbyć wrażenia, że niektóre przedstawiane w nich postacie i sceny wydają się nam bardzo znajome, tak jakby nie pasowały one do czasów Etrusków. Czasami jednak trafiamy na wizerunek który wydaje się nam nie tylko czasowo bliski, ale jednocześnie odległy zarówno kulturalnie jak i  stylowo.

Takie właśnie odniosłem wrażenie patrząc na ten wizerunek dziecka.

Zainteresowałem się nim ze względu na widoczny na obrazku tekst, ale już sama forma tego wizerunku była dla mnie niepokojąca i mimo że początkowo nie mogłem znaleźć sposobu na przetłumaczenie tego tekstu, to jednocześnie nie mogłem się uwolnić od myślenia o nim i ciągle wracałem do tego wizerunku szukając rozwiązania jego tajemnicy.

Oczywiście nie można zapomnieć o tym, że minęło już dobre 2500 lat a i ślady kultury etruskiej rozproszyły się i zamazały w wirach historii, jednak to co widzimy na tym wizerunku nie jest bynajmniej dla nas obce. Trwało to trochę zanim sobie uświadomiłem skąd znany jest mi ten motyw.

To skojarzenie nie ułatwiło jednak w żaden sposób sprawy, bo zamiast rozwiązania zagadki skomplikowało ją jeszcze bardziej.

Patrząc na ten wizerunek uświadomiłem sobie bowiem, że jest on wprawdzie doskonale znany, ale z terenów oddalonych o tysiące kilometrów od Europy.

Identyczne wizerunki przedstawiające dziecko w identycznej pozie, przyozdobione identycznymi ozdobami, znane mi były z wizerunków Kryszny, jednej z ważniejszych inkarnacji Wisznu, najważniejszego bóstwa panteonu religii hinduistycznej.

O tych związkach między Słowianami i Indiami pisałem już wielokrotnie np. tutaj:

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/06/wybrali-sie-czajka-za-morze.html

Tym razem jednak trafiliśmy na podobieństwo o znacznie większym znaczeniu. Potwierdza ono identyczność pojęć moralnych, wierzeń religijnych i legend pomiędzy słowiańskimi Etruskami a mieszkańcami starożytnych Indii.

Potwierdza to również to, że główne elementy kultury hinduskiej są efektem wpływu jaki wywarł na nią napływ plemion słowiańskich, tak zwanych „Ludów Morza”, z terenów Europy Środkowej przed 3500 laty.

Oczywiście widząc identyczność tego etruskiego wizerunku z indyjskimi wizerunkami Boga Kryszny w wieku dziecięcym, 

nie sposób zainteresować się sama postacią tego Boga.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kryszna

I tu napotykamy niesamowite podobieństwa do słowiańskich legend i mitów. Miedzy innymi do legendy o Edypie.

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2015/04/mity-sowianskie-opowiesc-o-edypie.html

Tak wielkie podobieństwo tych dwóch mitów nie może być całkiem przypadkowe, ale wskazuje na identyczność źródeł tej legendy tym bardziej, że nie jest to jedyny wątek w życiorysie Kryszny który wykazuje podobieństwo do legend słowiańskich.

Drugim takim wątkiem jest podobieństwo do mitu o Waligórze i Wyrwidębie. Te dwie postacie znane były u Słowian (także wśród Polaków) również pod określeniem Lele i Polele.

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/10/o-etruskach-i-cheruskach.html

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/10/o-heraklesie-herosach-cheruskach-i.html

Jak to już wykazałem to w artykule powyżej, legenda o Waligórze ma swoje źródło w życiorysie jednego z najważniejszych egipskich faraonów Horemheba.

Imię Horemheb jest dosłownym tłumaczeniem polskiego określenia Waligóra na język Słowian południowych „Horem heb” - „Góry Przesuwający”.

W legendzie Waligóra występuje zawsze w towarzystwie brata Wyrwidęba.

Jak udowodniłem to już poprzednio, Wyrwidąb był następcą Horemheba i występował w tradycji egipskiej pod imieniem Ramzesa.

Również Krysznie towarzyszy jego brat o imieniu Balarama.

Oczywiście rozpoznajemy od razu podobieństwo z egipską tradycją imienia Ramzes. Przedrostek Bala jest w tym wypadku identyczny z powszechnie używanym określeniem Boga w tradycji bliskowschodniej - „Bal”

http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/08/czy-polacy-sa-przodkami-zydow-jarowit.html

Imię „Rama” ma więc identyczny źródłosłów jak wytłumaczone przeze mnie pochodzenie imienia Ramzes.

Jeśli tak, to nasuwa się oczywiście pytanie, jak możemy wytłumaczyć znaczenie imienia Kryszna i co może mieć ono wspólnego z określeniem Waligóra albo Horemheb czy też Herakles.

Oczywiście i w tym przypadku istnieje proste wytłumaczenie.

Imię Kryszna pochodzi od słowa „KRS” które to w sanskrycie oznacza „przyciągać, przesuwać”.

No ale co w takim razie z członem „HORA lub HOREM” oznaczającym górę?

To słowo zatraciło w religii hinduskiej swoje pierwotne znaczenie, ale zachowało się jako część wielkiej mantry „Hare Kryszna” gdzie to wyrażenie oznaczało pierwotnie „przesuwający góry” „Hore Krs”.

Oczywiscie te pokrewieństwa znajdziemy również na wizerunkach Kryszny przedstawiających go z maczugą. 

Skoro już jesteśmy przy sanskrycie warto zastanowić się nad rolą i znaczeniem tego języka.

Przypisuje się mu źródłowe znaczenie dla języków indoeuropejskich. To podejście nie jest jednak prawidłowe. W rzeczywistości sanskryt jest już poboczną wersją pierwotnego języka tych ludów.

W rzeczywistości źródłem języków indoeuropejskich jest język słowiański a więc język do którego najbardziej zbliżony jest obecny język polski.

Już sama nazwa sanskrytu odsłania przed nami jego słowiańskie pochodzenie.

Oczywiście oficjalne tłumaczenie tego słowa jako „wyrafinowana mowa” nie jest prawidłowe.

Wyraz ten możemy przetłumaczyć jako „san z kryt”, przy czym „san” odpowiada polskiemu „zna” czyli „znana”  a „z kryt” oznacza pierwotnie „z krtani” a więc mowę.

Widzimy więc tu ten sam sposób nazewnictwa jaki Słowianie używają do dzisiaj dla swojego samookreślenia, przyjmując wspólną mowę jako podstawowe kryterium.  

Wracając do naszej inskrypcji możemy teraz poprzez analogię przyjąć, że również Etruskowie czcili swojego herosa LELE w jego dziecięcej postaci i przypisywali mu te same cechy jakie przypisują Hindusi swojemu Bogowi Krysznie.

Możemy więc przyjąć, że omawiana inskrypcja ma również znaczenie religijne, lub co najmniej jest rodzajem moralnej wskazówki. Ale rozwiązanie tej zagadki znajdziemy w kolejnej części tego artykułu.