Pasuje jak pokrywka do garnka.
Ceres zadziwiła nas już wielokrotnie swoimi
zagadkami ale to co udało się sfotografować ostatnio przeszło wyobrażenia
naszych „naukowców” tak, że nawet patrząc na zdjęcia i mając przed oczyma
wszystkie fakty jak na dłoni, nie są w stanie zobaczyć tego co przed ich nosem.
Sonda „Dawn” zbliża się coraz bardziej do
powierzchni planetki i dzięki temu coraz więcej szczegółów na jej powierzchni
staje się widoczne. Wprawdzie ten „szczegół” nie zalicza się do tej kategorii,
ze względu na pokaźną wielkość, ale mimo to wytłumaczenie tego co obserwujemy
jest niemożliwe jeśli nie pogodzimy się z faktem, że na niebie dzieją się
rzeczy które się nawet filozofom nie śniły.
Przejdźmy więc do konkretów i spójrzmy na
to zdjęcie.
Widzimy na nim zagadkową strukturę o
piramido-podobnej formie. Jej wielkość jest całkiem pokaźna i oceniana jest na
12 km średnicy i 6 km wysokości. Ja szacuje ją jednak jako zdecydowanie niższą
i moim zdaniem wysokość nie przekracza 2 kilometrów.
Ciekawe że ta góra rożni się cechami
budujących ją skal od otoczenia i jest zdecydowanie jaśniejsza. Dodatkowo jej
bardzo strome stoki zdają się być pocięte przez kaniony wyżłobione na jej
zboczach, najprawdopodobniej przez lawiny z materii skalnej ale u jej podnóża
nie widzimy żadnych usypisk z tej materii.
Warto zwrócić uwagę na krater w
bezpośrednim sąsiedztwie tej góry, będący rezultatem zderzenia z innym ciałem
niebieskim, przynajmniej tak twierdzą nasi „geniusze”.
Oczywiście „nasi naukowcy” patrzą na te
zdjęcie jak sroka w gnat i „widzą ciemność”.
Tymczasem aby tę zagadkę rozwiązać trzeba
się otrząsnąć z tego anachronizmu, że kratery na ciałach niebieskich powstają
wskutek zderzeń z meteorytami i kometami i zaakceptować rzeczywistość, że są
one wynikiem wulkanizmu eksplozywnego.
To samo zjawisko występuje również na Ziemi
i o tym pisałem tutaj.
W przypadku Ceres doszło jednak do rzeczy
niezwyklej.
Z racji minimalnej „siły ciężkości” na tej
planetce wybuch taki, będący rezultatem koniunkcji ciał niebieskich i
podgrzanie materii we wnętrzu Ceres w rezultacie wytworzenia się interferencji
pomiędzy wieloma generacjami wakuoli, doprowadził do wyrwania z powierzchni
planetki całego olbrzymiego bloku skalnego który spadł następnie obrócony, że
tak powiem na plecy i przekręcony o ca. 90°, z powrotem na jej powierzchnię.
Wprawdzie uległ on spękaniom które teraz są widoczne na jego stokach jako
gigantyczne bruzdy ale generalnie odpowiada on dokładnie tej części powierzchni
planety której brakuje w lezącym zaraz obok gigantycznym kraterze.
Oczywiście udowodnienie tego jest proste,
ponieważ wystarczy tylko dokonać komputerowego złożenia tych dwóch części ze
sobą i wtedy każdy będzie się mógł przekonać na własne oczy, że te dwie
struktury powierzchniowe pasują do siebie jak pokrywka do garnka.
,,Tymczasem aby tę zagadkę rozwiązać trzeba się otrząsnąć z tego anachronizmu, że kratery na ciałach niebieskich powstają wskutek zderzeń z meteorytami i kometami i zaakceptować rzeczywistość, że są one wynikiem wulkanizmu eksplozywnego." Zatem, co powstaje po zderzeniach z innymi ciałami niebieskimi i jakie masz dowody, że to jednak coś innego niż kratery?
OdpowiedzUsuń,,Oczywiście udowodnienie tego jest proste, ponieważ wystarczy tylko dokonać komputerowego złożenia tych dwóch części ze sobą i wtedy każdy będzie się mógł przekonać na własne oczy, że te dwie struktury powierzchniowe pasują do siebie jak pokrywka do garnka." Gdyby do siebie pasowały byłyby zrobione z tej samej skały i tego samego koloru, a przecież jedna jest jaśniejsza.