Parę uwag o napisie na kraterze z Vix

Parę uwag o napisie na kraterze z Vix

Wskazówka od czytelnika zwróciła moją uwagę na artykuł o wykopaliskach w Vix a szczególnie na napis na znalezionym tam kraterze.


Ze szczegółami można zapoznać się tutaj:


W artykule podana jest interpretacja znaczenia tego napisu, oraz wiele ciekawostek dotyczących tego starożytnego ludu.

Z powodu moich doświadczeń w trakcie tłumaczeń napisów etruskich, trackich, nabatejskich itd.







oraz wyraźnego podobieństwa, a nawet identyczności użytego w tym napisie alfabetu z pozostałymi alfabetami starożytnych Słowian, zdecydowałem się wykorzystać zdobytą wcześniej wiedzę do wyjaśnienia również i tej zagadki.

Autor cytowanego artykułu zwrócił wprawdzie uwagę na podobieństwa z alfabetem z Vinci, ale przedstawiane powszechnie analizy tego alfabetu nie odpowiadają prawdzie. Wprawdzie większość liter jest zidentyfikowana prawidłowo, ale istnieje również parę fałszywych interpretacji uniemożliwiających prawidłowe odczytanie słowiańskich tekstów.

O przyczynach tego stanu rzeczy można się rozpisywać bez końca, ale to nie jest w tym przypadku moim celem i chcę się skoncentrować, mniej lub bardziej, na wyjaśnieniu samego tekstu.

Za bazę posłużą nam już dziesiątki odczytanych przeze mnie napisów, które to jednoznacznie pozwalają na identyfikację większości znaków alfabetu starożytnych Słowian.

Omawiany tekst czytamy z lewej na prawą i składa się on z następujących znaków.

Spośród tych znaków znajdziemy również takie których interpretacja jest utrudniona, ponieważ brakuje znanych nam odpowiedników w innych tekstach. 

Oprócz tej możliwości istnieje również taka, że znaki te zostały po prostu fałszywie rozpoznane.
I ta możliwość znajduje potwierdzenie na przykładzie innych rysunków tego napisu takich jak np. te poniżej.




Widzimy, że znak „X” może być całkiem inaczej zinterpretowany, ponieważ budujące go kreski „REZY” mają taki układ jakby piszący miał problem z wygrawerowaniem potrzebnej litery. 

Możemy postawić się w sytuacji ówczesnych ludzi, którzy w pośpiechu musieli zorganizować pogrzeb i na szybko przygotować dary dla zmarłej.
Również napis na kraterze musiał powstać w tym czasie i z powodu pośpiechu nie mógł być wykonany precyzyjnie, ale autor nagryzmolił to zdanie na chybcika, nie oglądając się specjalnie na jego estetykę.

Do tego doszły jeszcze tysiące lat wystawienia tego artefaktu na czynniki środowiskowe oraz mniej lub bardziej „udane” działania „restauratorów”, którzy zapewne mieli niemały wkład w zafałszowaniu właściwego wyglądu liter.

Również trzecia litera w szeregu jest interpretowana inaczej i ta inna interpretacja jest nam już dobrze znana i odpowiada etruskiej literze „Ż”.

Już poprawienie tych dwóch liter

pozwala nam na wydzielenie poszczególnych wyrazów w zdaniu


Dla jego pełnego zrozumienia musimy wyjaśnić jeszcze znaczenia 5, 8, 14. i 16 znaku.


Po przejrzeniu szeregu etruskich napisów, których tłumaczenia jeszcze nie publikowałem, doszedłem do wniosku, że 5 znak odpowiada spółgłosce „dzi”

Znak 8 jest nie w pełni rozpoznaną literą odpowiadającą etruskiej literze „U”


Znak 14 jest zapewne archaiczną formą litery „R”. Jeśli spojrzeć na ten znak pod tym kątem, to rozpoznamy w nim rzeczywiście wszystkie elementy łacińskiej litery „R”.



Ostatni znak wygląda na nasze „K”. W tym przypadku jest to jednak mało prawdopodobne ponieważ napis na kraterze nie jest zaszyfrowany, a poza tym Celtowie byli zbyt oddaleni od wpływów kultury greckiej czy łacińskiej, aby używać takiej właśnie formy litery „K”


Wydaje się więc, że i w tym przypadku autor rysunku, albo niedokładnie odrysował wygląd tej litery, albo też piszący napisał ją niedokładnie. Ta druga możliwość jest bardziej prawdopodobna i mamy tu do czynienia z dość typową literą „A”

Teraz po wstawieniu właściwych znaków

możemy ten napis już bez specjalnych problemowy zinterpretować

Stosując polski alfabet zapiszemy go jako:

KUT ŻDZI A BUDESZ IHRIA”

Już na pierwszy rzut oka zauważymy podobieństwo do wschodnich dialektów języka słowiańskiego. To podobieństwo jest silniejsze niż np. w języku etruskim, który związany jest najsilniej z grupa dialektów bałkańskich, następnie dialektów lechickich, a dopiero na samym końcu z dialektami rusińskimi.

W naszym przypadku wpływ dialektów rusińskich jest nie do przeoczenia i tam musimy szukać potrzebnego nam słownictwa.

Pierwsze słowo to „KUT”. Najbardziej przypomina ono słowo „куда – kuda” czyli po polsku „gdzie”.

Wymiana litery „д” na „т” wynika z tego, że w tym przypadku słowo to odnosi się nie do określenia przestrzeni ale czasu. Podobny przykład mamy też w języku polskim w wyrazach „póki” i „póty”.

Kolejny wyraz „ŻDZI” jest trybem rozkazującym czasownika „ждать” oznaczającego po polsku „czekać”.

Litera „A” pełni w tym zdaniu rolę naszego spójnika „aż”.

Słowo „BUDESZ” jest jednoznacznie rozpoznawalne jako rosyjskie „будешь” oznaczające po polsku „będziesz”.

Słowo „IHRIA” ma duże podobieństwo do rosyjskiego słowa „хранить”. Również w polskim znajdziemy odpowiednik w formie słowa „ochronić”. Jak widzimy przedrostek „O” występował u Celtów w formie litery „I”.

Ta różnica nie była przypadkowa i wynikała z nadanie temu wyrazowi znaczenia „przetrwać”, „ożyć” lub „zmartwychwstać”

W takim układzie nie pozostaje nam nic innego jak podanie ostatecznej formy tego tłumaczenia i ta będzie brzmiała:

Póty czekaj aż zmartwychwstaniesz”

To tłumaczenie ma oczywiście niesamowicie duże znaczenie i to z wielu względów.

Jeśli chodzi o aspekt filozoficzny i religijny, potwierdza ono to, że system wierzeń starożytnych Słowian odpowiadał w pełni tym zasadom jakie znamy z religii żydowskiej i chrześcijańskiej. Potwierdza to jeszcze raz, że elementy te przywędrowały na Bliski Wschód wraz z ekspansja Słowian pod koniec epoki brązu.


To zdanie jest również kluczem do zrozumienia tego co oznacza tak naprawdę słowo „Arianie”. Użycie w zdaniu słowa „IHRIA” dla określenia procesu zmartwychwstania jest właśnie tą odpowiedzią.

Aria” „Arianie” „Irianie” to określenie tych ludów które wierzyły w zmartwychwstanie po śmierci. I ta koncepcja religijna ukształtowała się po raz pierwszy właśnie u Słowian.

Innym aspektem jest to, że odczytany język jest zdecydowanie podobny lub nawet identyczny do dialektów rusińskich i potwierdza w ten sposób tezę o scytyjskim pochodzeniu Celtów. Wskazuje to też na to, że Rosjanie, Ukraińcy i Białorusini, przynajmniej językowo, są bezpośrednimi potomkami Scytów i że ich dialekty zachowały się prawie że niezmienione od tysięcy lat. Dopiero w ostatnich stuleciach powtarzające się „reformy” językowe i religijne oddalają coraz bardziej Rosjan od ich słowiańskiej spuścizny.

Również jeśli chodzi o samych Celtów to trzeba ich po prostu włączyć ściśle do rodziny narodów słowiańskich i uznać obowiązujące teorie za fałszywe.

Coraz wyraźniej rysuje się nam obraz starożytnej Europy w której dominującym językiem był słowiański, a wszystkie te wspaniale starożytne kultury dziełem Słowian.

Z każdym takim odkryciem otwiera się również dla nas możliwość poznania naszej własnej niezafałszowanej przeszłości.

Słowianie prawdziwymi założycielami Rzymu. Cześć trzecia

Słowianie prawdziwymi założycielami Rzymu. Cześć trzecia



W poprzednich odcinkach udało nam się wydzielić poszczególne wyrazy z pierwszego zdania 



na tym antycznym naczyniu oraz odczytać ich znaczenie co pozwala nam teraz na dokonanie jego właściwego tłumaczenia.



W swoim pierwszym, najłatwiej rozpoznawalnym znaczeniu, zdanie to wyglądało następująco:



co w transkrypcji na polski alfabet odczytujemy w następujący sposób

IOVEi ŻIOI SIBA KAG I A IŻE TIO TEGO IŻIO VIDET ZA”

Zdanie to przetłumaczymy następująco:

Jowisz żyje sobie tak jak i ja, tylko to jego życie jest przewidywalne”.

To zdanie odpowiada przekonaniu starożytnych Słowian, że Bogowie „widzą” przyszłość.

Ta umiejętność zobaczenia tego co nas w przyszłości oczekuje była jedną z ważniejszych potrzeb ówczesnych ludzi i stała się przyczyną wykształcenia się specjalnej grupy kapłańskiej wśród ludów starożytnych Słowian zajmującej się tylko przewidywaniem przyszłości.


Ale i współcześnie wielu oddałoby wszystko, gdyby mogli poznać to, co ich wkrótce oczekuje.

To właśnie jest tematem drugiego przesłania tego zdania.



Można je bowiem odczytać również trochę inaczej jako:

IOVEi ŻIOI SIBA KAG I A IŻE TIO TEGO IŻIO ZAVIDET”


Jowisz żyje sobie tak jak ja, ale to jego życie jest do pozazdroszczenia”

Poza tymi dwoma prostymi rozwiązaniami istnieją jednak i dalsze.

W kolejnej wersji zdanie to relatywizuje zalety przewidywalności przeszłości nie tylko dla ludzi ale i dla Bogów.

Autor zwraca tu uwagę na dylemat przed jakim staje ten, który wie jak jego przyszłość będzie wyglądać. Niezależnie od tego jak ona będzie, osoba taka staje przed sytuacją braku podstawowego elementu który czyni nasze życie wartościowym i interesującym a mianowicie jego nieprzewidywalności. Tylko to daje bowiem naszemu życiu sens i jest motorem naszych działań.
Znając naszą przyszłość tracimy całą motywację aby w naszym życiu zmienić coś na lepsze. Co gorsza tracimy jeszcze to co motywuje nas do działania, a mianowicie chęć poznania tego czego jeszcze nie znamy i nie rozumiemy. Nasze życie staje się w wyniku tego „martwe”

I to właśnie przesłanie przekazuje nam autor tej inskrypcji w swojej trzeciej, rozbudowanej wersji tego zdania.



które możemy podzielić na następujące wyrazy:



IOVEi ŻIOI SIBA KAG I A IŻE TIO TEGO IŻIO VIDET ZATOGI”

Jowisz żyje sobie tak jak ja, ale w swoim życiu widzi tylko trwogi”

Wydawało się już że tym samym rozwiązaliśmy już wszystkie zagadki tego napisu. To jednak nie jest prawdą. Ciągle nierozwiązana jest jeszcze zagadka tej dziwnej litery niepasującej do etruskiego ewentualnie łacińskiego alfabetu.


Jednak aby być tego pewnym, że nasze rozważania są prawidłowe, również i w tym przypadku musimy postarać się o prawidłową interpretację.

I ta, co dla niektórych, może okazać się szokująca.

Nasi antyczni przodkowie odsłaniają nam w tym zdaniu nie tylko swoją filozoficzno-intelektualną stronę, ale również swoją przyziemną naturę.

Moim zdaniem przybliża to nam ich jeszcze bardziej i bądźmy szczerzy, w tych sprawach nie różnimy się od nich ani o jotę.

Zdanie to po rozszyfrowaniu decydującej grupy znaków 

 



i podzielone już na poszczególne wyrazy wygląda tak:



IOVEi ŻIOI SIBILE I LIGIA IŻE TIO TEGO IŻIO VIDET ZA TOGI”

Widzimy więc ze nasz tajemniczy znak musiał przyjąć taką właśnie formę jaka widzimy abyśmy mogli w nim rozpoznać również literę „E”.

Podane zdanie tłumaczymy jako:

Jowisz rżnie Sybillę i łga, tylko że ta jego „piła” wygląda zza togi”

Słowo „toga” odnosi się oczywiście do uroczystego odzienia bogów i elitarnej części społeczności etruskiej.


Słowo "SIBILE" dotyczy oczywiście Sybilli, wróżki przepowiadającej przyszłość.


Wprawdzie trochę niecenzuralne, ale to zdanie jest przykładem wyjścia z dylematu jaki ujawnia się Etruskom rozważającym konsekwencje przewidywalności przyszłości.
Ich zdaniem jedynym wyjściem Bogów z tej sytuacji jest ignorowanie tej możliwości i kształtowanie przyszłości według ich własnych potrzeb.

To rozwiązanie ma oczywiście również konsekwencje dla ludzi.

Pozwala nam bowiem na odstąpienie od idei nieuchronności zadanego nam losu i zwraca nam naszą „wolną wolę” z powrotem.

W następnym odcinku zajmiemy się pozostałymi zdaniami z tego napisu.

CDN.

Czy Polacy przeżyją nadciągającą Apokalipsę

Czy Polacy przeżyją nadciągającą Apokalipsę

Zapewne niewielu z czytelników spotkało się z określeniem „płonie”.
Ta nazwa wprowadza wprawdzie w błąd, ale jak się później przekonamy trudno by było wymyślić lepszą dla tego zagadkowego zjawiska przyrodniczego.

Chodzi o rzecz niesamowitą.


Wprawdzie bardzo rzadko, ale za to na gigantyczną skalę, tworzą się w obrębie zalodzonego oceanu obszary absolutnie tego lodu pozbawione. Tak jakby olbrzymie przeręble, czasami nawet o średnicy setek kilometrów.

Zjawisko to jest znane ludziom od tysiącleci i Rosjanie nazywali je słowem „polynja“ (полынья), które następnie weszło do języka nauki jako jego międzynarodowe określenie. Po polsku określamy je jako połynia lub płoń.


Zjawisko to może powstać na skutek różnorodnych przyczyn. W niewielkiej skali i w pobliżu brzegów nie ma w nim niczego tajemniczego i mechanizm tworzenia się płoni jest dla nas jak najbardziej zrozumiały.

Co innego jednak w przypadku płoni oceanicznych w rejonie Antarktydy. Tam ten mechanizm jest nad wyraz tajemniczy. Nie istnieje po prostu żadne znane fizykom zjawisko które mogłoby dostarczyć, w lokalnej skali, takie ilości energii do oceanu, aby utrzymać jego temperaturę na tak wysokim poziomie, aby woda w nim nie zamarzła i to mimo tego, że w otaczającej atmosferze panuje mróz sięgający nieraz - 40°C.

Wprawdzie mechanizm tego zjawiska nie jest znany ale to nie przeszkadza „fizykom“ dalej pitolić coś o tym, że prawa natury są już rozpoznane i fizyka wyjaśnia je w sposób perfekcyjny, no może poza paroma „nieistotnymi” drobiazgami.

Zajmijmy się więc takim „nieistotnym“ drobiazgiem jakim są właśnie płonie i spróbujmy wyjaśnić, dlaczego „fizycy” na temat tego zjawiska kłamią jak najęci.

Ostatnio ukazał się artykuł w którym „badacze” zajęli się wpływem płoni na warunki klimatyczne na Ziemi. I tu okazało się, że tego wpływu nie można wprost przecenić.


W gruncie rzeczy jest to jak najbardziej zrozumiałe jeśli się uwzględni to, że płonie są obszarem w którym wszechocean traci gigantyczne ilości energii potrzebnej gdzie indziej do utrzymania normalnej temperatury atmosfery.

Trzeba sobie uzmysłowić, że 1 cm² powierzchni wolnej od lodu, przy arktycznych temperaturach, traci 1 kW energii i to bezustannie w przeciągu miesięcy i lat.

Jeśli uwzględnić jeszcze to, że antarktyczne płonie potrafią utworzyć się na obszarze 250000 km², to widać jakie gigantyczne ilości energii przepływają pomiędzy oceanem a atmosferą w tym rejonie.

Pi razy drzwi, jest to ilość przewyższająca 100-krotnie całkowitą ilość energii elektrycznej produkowanej przez całą ludzkość na Ziemi w przeciągu roku.

Nie można się więc też dziwić temu, że wpływ tego zjawiska zaznacza się w każdym zakątku kuli ziemskiej. Dla niektórych oznacza to czasy urodzaju i dobrobytu, a dla innych katastrofalne susze i klęski głodu.

Ostatnia wielka płoń w rejonie morza Weddella wystąpiła w latach 1974 1976. Poniżej widzimy jej położenie i zasięg:


Jeśli poszukamy korelacji ze zjawiskami klimatycznymi na Ziemi to stwierdzimy, że bezpośrednio po wystąpieniu tej płoni zaznaczyło się gigantyczne przesuniecie stref klimatycznych na Ziemi, prowadzące szczególnie w Afryce, do długotrwałej suszy i olbrzymich klęsk głodu na południe od Sahary.

Również jeśli chodzi o pogodę u nas, to w pierwszym okresie wiązało się to raczej z ochłodzeniem i w Europie mieliśmy w rezultacie parę naprawdę srogich zim, szczególnie pod koniec lat 70-tych i na początku 80-tych. W dalszym swoim przebiegu klimat uległ ociepleniu i stabilizacji, która to panuje mniej lub bardziej do dziś.

Te zagadkowe wahania klimatyczne długo nie znajdowały żadnego wytłumaczenia, jednak ostatnie badania wpływu płoni na klimat wskazują na to, że to one są właśnie wskaźnikiem przyszłego przebiegu zjawisk klimatycznych na Ziemi.

Jak jednak płonie powstają i w jaki sposób wpływają one na te zjawiska, na te pytania nauka daje tylko pokrętne odpowiedzi, w oczywisty sposób pozbawione logiki i realistycznych podstaw.

Zajmijmy się więc teraz przyczynami powstania tego zjawiska.

Ci którzy czytali moje wcześniejsze artykuły domyślają się zapewne, że zjawisko to musi być rezultatem procesów zachodzących daleko poza Ziemią.

I istotnie, oceaniczne płonie, tak jak i wszystkie inne zjawiska geofizyczne, są rezultatem koniunkcji ciał niebieskich zachodzących w Układzie Słonecznym.

W tym przypadku chodzi o najbardziej spektakularną z nich, o zaćmienie słoneczne.

W rezultacie zaćmień słonecznych dochodzi do zasadniczych zmian warunków brzegowych przebiegu zjawisk fizycznych na Ziemi.

Jedną z podstawowych konsekwencji jest zmiana warunków przejść fazowych minerałów we wnętrzu Ziemi, oraz interferencji oscylacji podstawowych jednostek przestrzeni budujących materię ziemską.

Żeby zrozumieć dalszy tok rozumowania proponuje zapoznanie się z poniższymi artykułami wyjaśniającymi zasady budowy materii i podstawowe mechanizmy jej funkcjonowania.

Zaćmienie słoneczne zmieniając warunki brzegowe przejść fazowych materii prowadzi do tego, że we wnętrzu Ziemi powstają rożne odmiany tej materii, o rożnej częstotliwości oscylacji atomów z których ona się składa.

Wzajemne interferencje występujące pomiędzy rożnymi generacjami oscylacji podstawowych jednostek przestrzeni prowadzą do zjawiska spontanicznego wzrostu temperatury materii we wnętrzu Ziemi i do tworzenia się, w skrajnym przypadku, zbiorników magmy lub też do powstania trzęsień ziemi.
W wielu przypadkach podgrzanie skał jest za słabe aby wywołać ich stopienie, szczególnie w tym przypadku, jeśli strefa objęta zaćmieniem słonecznym dotknęła tylko skrajne warstwy skorupy ziemskiej. W takiej sytuacji następuje tylko podgrzanie warstw przypowierzchniowych Ziemi do momentu aż następne zaćmienie słoneczne, albo inne zjawisko zmieniające wartości lokalnego TG, przerwie tę samonapędzającą się pętlę interferencyjnego wzmacniania się oscylacji atomów materii i sytuacja wraca do normy.

Takim spektakularnym rezultatem tego zjawiska są właśnie płonie które tworzą się bezpośrednio nad obszarem skorupy ziemskiej podlegającym spontanicznemu podgrzaniu. Ponieważ podgrzanie występuje w tym przypadku pod obszarami zalodzonymi, to jest to bezpośrednio zauważalnie i nie może być przez „naukowców” ignorowane i zakłamane. Tylko dlatego bowiem wiemy, że to zjawisko w ogóle występuje.
Oczywiście na terenach niezalodzonych to zjawisko jest równie częste, ale tam naukowcy trzymają gęby na kłódkę i niczego się o czymś takim nie dowiadujemy, ponieważ bez pomocy precyzyjnych instrumentów sami tego nie zauważymy.

Na Antarktydzie widzi je jednak każdy głupi.


W przypadku płoni z lat 74-76 przyczyną było zaćmienie słoneczne które zaszło na tym obszarze 5 lat wcześniej.





Proces spontanicznego podgrzania skal potrzebował więc 5 lat na to, aby to podgrzanie osiągnęło taką skalę, że wpłynęło to również na temperaturę wód powierzchniowych oceanu w tym rejonie i zapobiegło możliwości tworzenia się lodu na olbrzymim jego obszarze.

Zjawisko to nie jest jednak takie proste, jakby się na pierwszy rzut oka wydawało. Polega ono nie tylko na prostym podgrzaniu wody ale na globalnej zmianie jej własności fizycznych.

O tym zjawisku pisałem już tutaj.


W opisanych powyżej warunkach tworzy się więc lód w którym atomy składowe oscylują z wyższą częstotliwością jak normalnie, co powoduje to, że zmienia się też temperatura przejść fazowych. Dla lepszego zrozumienia warto również przeczytać to co napisałem o zasadach pomiaru temperatury materii i o tym jak to zjawisko jest przez „fizyków” fałszywie interpretowane.


W przypadku spadku lokalnego Tła Grawitacyjnego, co jest nieuchronne, ponieważ maleje ono w miarę oddalania się od obszaru podgrzania, lód taki jest bardzo stabilny i zachowuje swój stan fazowy w temperaturach leżących zdecydowanie powyżej zera. W ten sposób obszar ten staje się olbrzymią fabryką lodu oceanicznego przyczyniając się do dynamicznego wzrostu jego zalodzenia. Patrz również anomalia Mpemby


Jednocześnie obszar płoni jest też terenem który oddaje do atmosfery niewyobrażalne wprost ilości pary wodnej, ale ta para składa się z cząsteczek o mniejszej wielkości, ponieważ również budujące je atomy zmniejszają swoją wielkość na tym obszarze.

Ta para wodna ma też całkiem inną zdolność do mieszania się z pozostałymi gazami atmosfery i inną temperaturę przejścia fazowego i skraplania. W konsekwencji wzrasta ilość opadów na obszarach przybiegunowych a maleje na obszarach przyrównikowych. W rezultacie mamy śnieżne i rekordowo mroźne zimy w Europie i susze i katastrofy głodowe w Afryce centralnej.

Taki mechanizm zmian klimatycznych nie był dotychczas brany pod uwagę i tzw. „naukowcy” odwracali uwagę społeczeństwa od prawdziwych przyczyn propagując „klimatyczne ocieplenie”.


Wprawdzie nie możemy być tego pewni na 100 %, czy aby wyłącznie płonie decydują o tych zmianach, ale nie da się tego ukryć, że maja na nie zdecydowany wpływ.

Z tej perspektywy możemy też spojrzeć na klimatyczne zmiany ostatnich dziesięcioleci z innego punktu widzenia i spróbować je zinterpretować jako rezultat zaćmień słonecznych w rejonie Antarktydy.

Jak już to wyjaśniłem, płoń z lat 74-76 była rezultatem specjalnego zaćmienia słonecznego które tylko musnęło powierzchnię naszej planety w rejonie Morza Weddella.
W tym rejonie tego typu zaćmienia słoneczne są dość częste i wcześniej zdarzyły się np. w roku 1950 i 1957. 


To ostatnie spowodowało po kilku latach powstanie płoni o podobnym zasięgu co ta z roku 1974. Niestety nie znalazłem bezpośredniego potwierdzenia tego zjawiska z prostej przyczyny, bo bez obserwacji satelitarnych potwierdzenie wystąpienia płoni na Antarktydzie jest prawie że niemożliwe, a w tamtych czasach nie istniał jeszcze potrzebny do tego system satelitarny.

Wskaźnikiem pośrednim było to, że lata 60-te cechowały się bardzo niskimi temperaturami atmosfery, szczególnie w zimie, i wiele rekordów temperatur minusowych np. w Polsce pochodzi jeszcze z roku 1963.

Po ponad 40-letniej przerwie znowu w zeszłym roku zaobserwowano w rejonie morza Weddella płoń.



Wprawdzie jej wielkość nie równa się tej z lat 74-76, ale trzeba tez stwierdzić, że zaćmienie słoneczne które jest jej przyczyną nie spełniało optymalnie potrzebnych do tego warunków. Wprawdzie położenie się zgadza, ale strefa samo-podgrzewania się skał, z racji geometrii tego zaćmienia, znajduje się relatywnie głęboko i jej wpływ na temperaturę wód oceanicznych nie może być duży.

Mimo to płon ta będzie jeszcze przez parę lat wpływać na warunki klimatyczne na Ziemi i powodować to, że temperatury w trakcie miesięcy zimowych znowu będą niskie. 

 

Wprawdzie nie należy na razie oczekiwać powtórzenia sytuacji z lat 60-tych, ale mafia klimatycznych oszustów będzie miała w następnych paru latach poważne problemy z wmówieniem ludziom propagowanych przez nią bzdur.

Ta sytuacja nie potrwa niestety długo i w latach 20 i 30 obecnego wieku ekstremalne zjawiska klimatyczne przybiorą na sile. Wiąże się to z ogólną sytuacją przebiegu i częstotliwości zaćmień słonecznych na Ziemi.

Przedstawiony powyżej związek pomiędzy obecnością płoni oraz zmianami klimatycznymi odsłania nam bowiem o wiele głębsze zjawisko wpływające na klimat na Ziemi, a mianowicie zjawisko częstości występowania i rozkładu zaćmień słonecznych na jej powierzchni.

Płonie są bowiem sygnałem innej o wiele bardziej znaczącej zmiany.


Płaszczyzna orbity Księżyca, względem płaszczyzny orbity Ziemi wokół Słońca, nie jest stała.

To położenie zmienia się bez ustanku i charakteryzuje się specyficznym cyklem w którym Księżyc przyjmuje pozycję, od skrajnie wychylonej od płaszczyzny ekliptyki, do prawie że całkowitego wzajemnego pokrywania się tych płaszczyzn.

W czasach pokrywania się płaszczyzn orbit Ziemi i Księżyca częstotliwość zaćmień słonecznych jest największa i ich koncentracja występuje w rejonach równikowych oraz zwrotnikowych. Kiedy te płaszczyzny rozchodzą się maksymalnie ilość zaćmień słonecznych maleje, a te które zachodzą, częściej obejmują tereny podbiegunowe. W skrajnym przypadku cień Księżyca omija po prostu Ziemię albo dotyka jej powierzchnię tylko na półkolistym obszarze. To właśnie tego typu zaćmienia są bezpośrednią przyczyną powstania płoni.

W takich właśnie okresach obszary polarne ulegają ociepleniu a następnie wzmożonemu zalodzeniu. Odpowiednio obszary podzwrotnikowe i klimatu umiarkowanego staja się zimniejsze i klimatycznie niestabilne.


W swoim szczytowym nasileniu zjawisko to pociąga za sobą katastrofalne zmiany klimatu na kuli ziemskiej.


Koniunkcje planet, w tym oczywiście i zaćmienia słoneczne, są bowiem głównym mechanizmem podtrzymującym temperaturę naszej planety. Bez tych koniunkcji Ziemia już dawno byłaby planetą prawie że martwą, podobną bardziej do Marsa.

I odwrotnie, gdyby jej orbita zbliżona była bardziej do średniej ważonej płaszczyzny obrotu planet naszego Układu Słonecznego to temperatury atmosfery ziemskiej przewyższyłyby te na Wenus.


Oczywiście to porównanie odnosi się do obecnych warunków na Ziemi. W rzeczywistości zmiany takie są łagodzone tym, że materia ziemska, na skutek przejść fazowych, dostosowuje się bardzo plastycznie do nowych warunków TG i zmiany te w większości przypadków przebiegają niezauważalnie lub tak powoli, że traktujemy je jako rezultat chaotycznych zmian.

Tylko bardzo rzadko dochodzi do takiej sytuacji jak w Permie, kiedy to Ziemia była na najlepszej drodze do zamienienia się w drugą Wenus.

Uratował naszą planetę właśnie Księżyc, który podtrzymując działalność wulkaniczną na Ziemi, stosunkowo szybko doprowadził do dostosowania się lokalnego TG do tego jaki średnio panuje w naszym Układzie Słonecznym.

To właśnie Księżyc jest gwarantem tego, że Ziemia jest planetą na której życie znalazło dobre warunki do rozwoju. Księżyc bowiem poprzez ciągłe zaćmienia słoneczne stabilizuje warunki klimatyczne w przedziale temperatur sprzyjających życiu.

Nie znaczy to jednak, że Księżyc zapewni te warunki również naszej cywilizacji.

W latach 20-tych, 30-tych i 40-tych obecnego wieku oczekuje nas nieodwracalna katastrofa.


Nie tylko, że ogólna ilość zaćmień słonecznych osiągnie minimum, to jeszcze dodatkowo wystąpią dwa razy po sobie płytkie zaćmienia słoneczne w rejonie morza Weddella w latach 2043 i 2044.



Te zaćmienia spowodują powstanie płoni przewyższającej swoimi rozmiarami wszystko to co już znamy.

Jeśli chodzi o klimat na Ziemi to wynik będzie przerażający.


Nie dość tego że po suszach i klęskach głodowych lat 30-tych nasza cywilizacja ledwo będzie zipać, to z nastaniem lat 40-tych przyjdzie prawdziwy mróz.
W Europie oczekują nas zimy takie jak na początku lat 60-tych, a kto wie czy nie takie jak w trakcie Małej Epoki Lodowcowej.


To wszystko połączone z ekstremami temperatur w okresie letnim zarówno w górę jak i w dół skali.

Jeszcze jedna sprawa niepokoi mnie dodatkowo. Tak jak to już wielokrotnie podkreślałem również aktywność słoneczna jest determinowana koniunkcjami ciał niebieskich Układu Słonecznego. W czasach kiedy orbity planet pokrywają się ze sobą wpływ tych koniunkcji na Słońce jest największy i aktywność słoneczna jest duża.

Kiedy te płaszczyzny orbit planet rozchodzą się od siebie, wpływ takich koniunkcji na Słońce słabnie i ilość plam słonecznych zaczyna maleć.

W okresie Malej Epoki Lodowcowej przez dziesięciolecia żadnych plam słonecznych nie obserwowano. Ta mała aktywność słoneczna odbiła się również na bilansie energetycznym Ziemi i temperatury na niej spadły drastycznie.
Jeśli teraz spojrzymy na przebieg ostatniego cyklu słonecznego, i porównamy go z cyklami poprzednimi, to każdy powinien dostać natychmiastowego szoku.


Ostatni cykl słoneczny nie wróży nam nic dobrego i w połączeniu z opisanym już cyklem zaćmień słonecznych daje mieszankę wybuchową która potrafi naszą cywilizację zmieść z powierzchni ziemi.

Sytuacja jest tak poważna, że apeluję do decydentów, aby natychmiast podjęli kroki zaradcze.


Jeszcze nie jest za późno.

Mamy jeszcze parę lat zanim oziębienie klimatyczne przybierze katastrofalne rozmiary. Czas jest sprzyjający do tego, aby poczynić zapasy na ciężkie lata i przede wszystkim zapewnić nam dostęp do źródeł energii. Kiedy przyjdzie mróz nikt się nie będzie pytał o cenę, byle tylko w chacie było ciepło.

Również w dziedzinie samowystarczalności żywnościowej konieczny jest radykalny przełom. Już teraz trzeba zacząć opracowywać takie odmiany roślin które wytrzymają mrozy, krotki okres wegetacyjny i susze.
Jeśli teraz nie zareagujemy to czeka Polaków głód a z nim katastrofalne epidemie.

Czasu mamy mało i już teraz trzeba przygotować społeczeństwo na taką ewentualność.


Inaczej oczekują nas nie tylko katastrofy żywiołowe ale również rewolucje i chaos społeczny.

Przy odrobinie pecha to powiedzonko o „kamieni kupie” nabierze całkiem proroczego znaczenia. 




Uzupełnienie 04.10.2017

W tym miejscu aż się prosi aby pokusić się o prognozę pogody na zimę 2017-2018.

Powtórne pojawienie się płoni w tym roku i jej zasięg rzędu 50000 km² nie wróży oczywiście nic dobrego. Co gorsza i układ planet nie jest korzystny. Już w połowie października rozpocznie się seria koniunkcji planet z udziałem Ziemi. Przyczyni się to do raczej deszczowej i zimnej pogody.
Również opady śniegu zaczną się w tym roku wcześnie.

W połowie grudnia spadnie śnieg który ma wszelkie szanse ku temu aby przetrwać do marca. Wygląda bowiem na to, że zarówno w styczniu jak i lutym oczekują nas naprawdę silne mrozy i zima będzie znacznie ostrzejsza niż poprzednia. To będzie jednak „małe piwo” w porównaniu z tym co czeka nas jeszcze w najbliższych dziesięcioleciach.
 


Kobaltowy błękit gór lodowych

Zamieszczony poniżej tekst jest kopią artykułu opublikowanego przeze mnie przed pięciu laty.
Zamieszczam go tutaj jako przygotowanie do kolejnego artykułu którego tematem będzie zjawisko przyrodnicze, dla którego współczesna „nauka” nie ma żadnego rozsądnego wytłumaczenia.


Kobaltowy błękit gór lodowych - blog I.C https://www.salon24.pl/u/pogadanki/438199,kobaltowy-blekit-gor-lodowych



I.C, 2 sierpnia 2012 r.



To co stało się ze współczesną fizyką to kliniczny przypadek rozdwojenia jaźni.

Z jednej strony fizycy próbują zgłębić tajemnice natury i stosują w tym celu coraz bardziej wyszukane metody badawcze.

Z drugiej strony wbili sobie do ich pustych łepetyn, że ich obserwacje muszą być niezmienne w czasie i ich wszechświat musi zachowywać się tak jak wymagają tego ich pie…te matematyczne formułki.

Doprowadziło to do przedziwnej sytuacji w której istnieją dwa równoległe
wszechświaty. Jeden to wszechświat formalny złożony z formułek fizyków z ich
prawami natury, stałymi fizycznymi i podobnymi bzdetami.

Oraz drugi, to ten realny, naśmiewający się z durnoty fizyków i pokazujący w każdym, najmniejszym nawet zjawisku, jak beznadziejnie głupie są wypociny ich chorych umysłów.

Wbrew ogólnemu przekonaniu fizycy nie mają zielonego pojęcia jak funkcjonuje nasz wszechświat. Dlatego najchętniej debatują z takim zacięciem nad zjawiskami które nie dadzą się bezpośrednio sprawdzić, bo tylko to daje pewność ukrycia ich kompletnej niewiedzy.

Zadrukowali już tysiące ton papieru swoimi dywagacjami o początkach
wszechświata, o czasoprzestrzeni, o cząstkach elementarnych i innych bzdurach, których nikt nigdzie nie widział i których istnienia nigdy nie uda się udowodnić, z prostej przyczyny braku ich egzystencji, a jednocześnie unikają, jak diabeł święconej wody, wszystkiego co dotyczy realnych zjawisk przyrodniczych.

A tymczasem otaczająca nas rzeczywistość jest bardziej zagadkowa i fascynująca niż największe fantazje tych cymbałów.

Fizycy stworzyli sobie system polegający na przemilczaniu tych zagadek, a jeśli są one dla postronnych widoczne, to opracowali odpowiednie metody oszukiwania i wprowadzania w błąd przy pomocy pseudoteorii.

Czasami dobrze jest więc przyjrzeć się bliżej najprostszym zjawiskom w otaczającej nas przyrodzie i zapytać się samego siebie, czy to co mówi na ten temat fizyka może mieć realne podstawy i czy rzeczywiście wyjaśnia to dany fenomen, czy tylko odwraca naszą uwagę od braku takich wyjaśnień ze strony fizyków.

Oczywiście ilość możliwych zjawisk jest nieskończona i w każdym z nich wyjaśnienia fizyków są fałszywe. Od czegoś trzeba by jednak zacząć i na początek proponuję zajęcie się tematem barwy gór lodowych.

Temat ten wydaje się być na pierwszy rzut oka nieciekawy i pozbawiony niespodzianek.


To jest jednak nieprawdą. 

Dlaczego lód ma tak rożne barwy 

i dlaczego niekiedy przyjmuje niesamowitą, prawie że fosforyzującą barwę kobaltowego błękitu postaram się tutaj wyjaśnić.

Jaki kolor ma lód każdy widział. Najczęściej jest on mlecznobiały, czasami
przezroczysty jak szkło, innym razem kiedy występuje w grubszej warstwie przyjmuje kolor niebieskawy.


To wytłumaczenie nie wyczerpuje jednak wszystkich możliwych zjawisk powstawania kolorów obserwowanych w lodzie, i już krótki przegląd internetu wystarcza, aby trafić na formy gór lodowych dla których proste wytłumaczenia nie funkcjonują.



Istnieją jednak obserwacje gór lodowych w których teorie fizyków z całą pewnością są fałszywe. Chodzi o tak zwane góry lodowe w kolorze kobaltowego błękitu.

Kolor ten obserwuje się niekiedy u gór lodowych natychmiast po ich oderwaniu się od macierzystego lodowca. W ciągu kilku godzin po oderwaniu góry te wydają się fosforyzować intensywnym światłem w kolorze kobaltowego błękitu. Zjawisko to jest krótkotrwałe i już po jednym dniu przyjmują one swoją zwykłą mlecznobiałą barwę.

Dla lepszego wyobrażenia kolejne zdjęcie



Pomiary wykazały, że lód z tych gór lodowych jest początkowo pozbawiony
pęcherzyków powietrza, ale już po jednym dniu porowatość jego gwałtownie rośnie.


Oczywiście można postąpić tak jak fizycy i olać tę historię. Tak naprawdę, co kogo obchodzi czy lód jest niebieski czy biały.

Tak naprawdę mnie to jest też obojętne, ale jest to dobry przykład tego, jak nauka podchodzi do problemu zrozumienia rzeczywistości i myślę że nic nie jest tak przekonywujące dla normalnych ludzi jak przykłady, które mogą zobaczyć własnymi oczyma i które potrafią objąć wyobraźnią wyrosłą z ich własnych doświadczeń.

A więc wróćmy do kobaltowych gór lodowych i zastanówmy się co mogło spowodować to, że w pierwszych godzinach po oderwaniu od lodowca, góry te zdają się wprost lśnić niesamowicie niebieskim światłem.

W tym celu musimy cofnąć się do momentu powstania tego lodu. Tak jak to już
wielokrotnie powtarzałem, warunki fizyczne na Ziemi nie są stałe, a w związku z tym najmniejsze elementy materii czyli atomy zmieniają swoją wielkość w zależności od wartości Tła Grawitacyjnego.

Jeśli atomy zwiążą się ze sobą tworząc molekuły danej substancji to możliwości zmian ich wielkości ulegną ograniczeniu.


Wielkość tego ograniczenia zależna jest od stanu fazowego danej molekuły i maleje w miarę przejścia ze stanu gazowego przez stan ciekły do stałego.

Lód gór lodowych jest z reguły bardzo stary i tworzył się przed tysiącami lat w czasach, kiedy na Ziemi panowały całkiem inne warunki TG.
W większości przypadków TG było w tamtych czasach niższe niż obecnie, a więc cząsteczki wody miały większą objętość.
Zamarzając, zamroziły w sobie panującą w tym momencie wartość TG na następne tysiąclecia.

Dla uproszczenia pomijam tu fakt że lód przechodzi w trakcie przemieszczania się lądolodu wielokrotnie przejścia fazowe, topiąc się i zamarzając wielokrotnie, i rzadko się to zdarza abyśmy trafili na kryształy lodu niezmienione od czasu ich powstania.

Kiedy w wyniku cielenia się lodowca tworzące się góry lodowe obsuwają się do
oceanu, kryształy lodu w raptowny sposób wystawione są na działanie wyższej
temperatury wody. Stopniowo, poczynając od powierzchni, rozpoczyna się proces przejścia fazowego w lodzie. Lód góry lodowej wytworzony w czasach o niskiej wartości TG ma inny punkt przejścia między fazą ciekłą i stałą. 
Punkt  ten nie leży przy 0°C, jak mierzony świeżo skalibrowanym termometrem, ale leży zdecydowanie niżej w obrębie temperatur ujemnych.


W związku z tym kontakt takiego lodu z wodą o temperaturze dodatniej oznacza jego natychmiastowe stopienie. Jednocześnie jego głębsze warstwy mają dalej temperaturę ujemną. W związku z tym dochodzi do błyskawicznego powtórnego zamrożenia wody.

Tym razem jednak molekuły wody, z chwila uwolnienia z sieci krystalicznej lodu, zostały poddane działaniu obecnie panującej wartości TG i natychmiast zmniejszyły swoją objętość dostosowując ją do aktualnej jego wielkości.

Fotony promieniowania świetlnego padające na te kryształy, w trakcie tego przejścia fazowego, zmuszone są do udziału w tym procesie zmniejszania wielkości molekuł wody, a tym samym we wzroście częstotliwości oscylacji tych molekuł, co prowadzi do zwiększenia częstotliwość własnych oscylacji tych fotonów.

Taki wzrost częstotliwości oscylacji oznacza przesunięcie częstotliwości światła w kierunku światła niebieskiego.


W rezultacie proporcje barw światła zostają przesunięte w kierunku barwy niebieskiej i fioletowej. To przesunięcie powoduje intensywnie niebieską barwę lodu oraz wrażenie, że lód ten emituje więcej światła niż otrzymuje.

To wrażenie nie jest bezpodstawne, ponieważ ta część światła którą normalnie nie obserwujemy, ze względu na to że występuje w podczerwieni, zostaje przekształcona w światło dla nas widzialne.

Odpowiednio, część spectrum światła o barwie fioletowej zostaje przesunięta w kierunku ultrafioletu co tłumaczy fosforyzujący charakter barwy tego lodu.

Jednocześnie przemiana fazowa powoduje zmniejszenie objętości nowo powstałych kryształów lodu i powstanie sieci mikroskopijnych pęcherzyków w lodzie.

I to to właśnie zjawisko jest odpowiedzialne za zanik niebieskiej barwy lodu już po tak krótkim czasie.

Jak widać tak zdawałoby się proste zjawisko jak barwa lodu, jest rezultatem
skomplikowanych zależności i ujawnia nam mechanizmy funkcjonowania natury o których fizykom nawet się nie śniło.




Translate

Szukaj na tym blogu